این جمله را در تمام کوتاه و گذرا بودن آن باید تذکری به نمایندگان مجلس دانست که انجام وظیفه آنها در انتخاب وزرای صالح است. این تأکید زمانی بار معنایی عمیق‌تری را متحمل می گردد که به یاد آوریم در سخنان مکرر رهبری، همراهی با دولت خواسته شده بود و اینک این همراهی چهارچوب ویژه خود را یافته است. رهنمود اخیر مهر بطلانی بر سخنانی بود که تأیید یکپارچه وزیران را به بهانه همراهی مجلس با دولت خواهان بودند و نشان داد رهبری منتظر ممیزی مجلس هستند و نه رأی بدون بررسی لازم. کلمه «صالح» معنى گسترده و وسیعى دارد، که علاوه بر ایمان و توحید، همه شایستگیها از آن به ذهن مى‏آید، شایستگى از نظر عمل و تقوا، شایستگى از نظر علم و آگاهى، شایستگى از نظر قدرت و قوت، و شایستگى از نظر تدبیر و نظم و درک اجتماعى.
یکی از موارد الگو شده در این زمینه حضرت عباس علیه‌السلام است که تعبیر «عبد صالح» برای وی از سوی معصومین به‌کار رفته است. شاید بتوان ویژگی خاص آن بزرگ یاریگر ائمه عصر خویش را  این دانست که حضرت عباس(ع) در مواقع مختلف تکلیف خود را می‌شناخت و در عرصه نظامی پیشتاز و آنجا که تکلیف است به عنوان یک مجتهد دینی و عالم عمل می‌کرد و آنجا که لازم است صبر و در زمان تکیلف کوبنده ظاهر می شد.

با نگاهی به زیارتنامه ها می توان دریافت که بصیرت و تقوا، عمل به تکلیف در حد ممتاز و خیرخواهی برای امام از جمله شاخصه های بیان شده در روایات برای آن وزیر صالح سه امام نخستین است.

 به دیگر سخن «عبد صالح بودن» را در نظام امامت و امت باید یاریگر و خیرخواه امام بودن دانست و این امر به تناسب مسئولیت اجتماعی هرچه بالاتر رود، مستلزم تلاش بیشتری است.

اگرچه دست یافتن بر جایگاه رفیع پرچمدار کربلا کاری بعید به نظر می رسد، اما بی شک الگو قرار دادن رفتار وی می تواند مورد انتظار باشد و از این رو باید کسانی را به عنوان وزیر صالح  برگزید که رنگ و بویی از وزارت حضرت عباس (ع) برای برادرش را داشته باشند.

با مقدمه فوق می توان گفت که وزرایی صالح هستند که بصیرت خود را در مراحل مختلف انقلاب ( و در فتنه 88  به عنوان یکی از نزدیک ترین و دشوارترین آزمایشها) به خوبی پس داده و نیز در کارنامه خویش ملاکهای لازم از نظر تدبیر را به اثبات رسانده باشند.  شاید لازم باشد هر نماینده هنگام رأی دادن به وزیران پیشنهادی، از خود بپرسد که آیا او پاسخگوی این عمار امامت امت خواهد بود؟