اینک چند صباحی است که رسانه های نزدیک به سلیقه سیاسی آیت الله هاشمی، سعی بر ایجاد فشار روانی برای بازگشت وی دارند. بدون قضاوت درباره اینکه سخنان هاشمی در آخرین خطبه هایش تا چه اندازه در قامت «امام جمعه» صحیح بود و تا چه اندازه از خط امامت امت فاصله داشت؛ و فارغ از بررسی اینکه با توجه به اصرار چند باره وی به نظراتش در آخرین نمازجمعه تا چه اندازه این حضور می تواند مفید جامعه باشد؛ باید پرسید که آیا پس از چهار سال، حضور هاشمی رفسنجانی در پشت میکروفن ها خواهد توانست حداقل زمین چمن را برای هفته های متوالی از نمازگزار پر نماید؟ جای تردید نیست که حضور وی پس از این وقفه بیش از 200 نمازجمعه ای ، این توان را خواهد داشت که افرادی با دیدگاه مشابه نماز آخر وی را با انگیزه سیاسی به میدان آورد. کسانی که حتی آداب اولیه نماز همچون حجاب، رعایت روابط زن و مرد، از پای خارج کردن کفش و ... را نیز رعایت نکرده بودند.
محمد مهدی اسلامی- بعد از نمازجمعه 26 تیرماه 1388، تماسی با یکی از دوستان داشتم که آن روز در جایگاه ویژه حضور داشته و سخنان متفاوتی را از قول فرزند آیت الله هاشمی رفسنجانی نقل می کرد. بر اساس روایت وی، مهدی هاشمی پدرش را بازنده نمازجمعه مذکور دانسته بود؛ زیرا حوادثی که در آن نماز رخ داد از یک سو موجب رنجش کسانی که نزدیک به سه دهه پشت سر وی نماز اقامه کرده بودند گشت و از سوی دیگر کسانی این رنجش را رقم زدند که حضورشان موسمی و برای شور و هیجانات آن روزها بود و در نمازهای آتی حاضر نمی شدند.
شاید بر اساس همین محاسبه ساده بود که دیگر اولین «امام جمعه موقت تهران» پشت تریبون نمازجمعه قرار نگرفت. آنچه شنیده ایم حاکی از آن است که این رخداد امری دو سویه بوده است، هم خواست وی و هم خواست برگزار کنندگان نمازجمعه عدم حضور موقت وی بود.
اینک چند صباحی است که رسانه های نزدیک به سلیقه سیاسی آیت الله هاشمی، سعی بر ایجاد فشار روانی برای بازگشت وی دارند. بدون قضاوت درباره اینکه سخنان هاشمی در آخرین خطبه هایش تا چه اندازه در قامت «امام جمعه» صحیح بود و تا چه اندازه از خط امامت امت فاصله داشت؛ و فارغ از بررسی اینکه با توجه به اصرار چند باره وی به نظراتش در آخرین نمازجمعه تا چه اندازه این حضور می تواند مفید جامعه باشد؛ باید پرسید که آیا پس از چهار سال، حضور هاشمی رفسنجانی در پشت میکروفن ها خواهد توانست حداقل زمین چمن را برای هفته های متوالی از نمازگزار پر نماید؟ جای تردید نیست که حضور وی پس از این وقفه بیش از 200 نمازجمعه ای ، این توان را خواهد داشت که افرادی با دیدگاه مشابه نماز آخر وی را با انگیزه سیاسی به میدان آورد. کسانی که حتی آداب اولیه نماز همچون حجاب، رعایت روابط زن و مرد، از پای خارج کردن کفش و ... را نیز رعایت نکرده بودند.
اما آیا این گروه در ماه های بعدی نیز ظهر جمعه به دانشگاه تهران خواهند آمد؟ چنین انتظاری چندان معقول نیست. پس در صورت حضور هاشمی رفسنجانی - که زمانی دورتر رکورد تعداد اقامه نمازجمعه و نیز رکورد تعداد اقتدا کننده را داشت – باید چشم انتظار حضور نمازگزارانی از جنس هر جمعه دانشگاه تهران بود. با این وصف باید پرسید آیا هاشمی توانسته است نگاه آنها را به خویش تغییر دهد؟ به نظر جواب این بخش نیز منفی است.
در صورتی که معادلات فوق را بپذیریم ناگزیر از آن هستیم که دعوتنامه روزنامه هایی همچون شرق، بهار و ... برای حضور هاشمی در نماز جمعه را تنها در صورتی مفید بدانیم که آیت الله هاشمی با استفاده از فضای فعلی، برای تغییر جایگاه اجتماعی خویش در میان جامعه متدینین که صفوف جمعه را شکل می دهند و در خصوص مواضع وی در آن مقطع ابهام های جدی دارند، گامهای بلندی برداشته باشد و توانسته باشد تصویری گذشته های خود در اذهان نمازگزاران را بازیابی نماید. کاش این قبیل رسانه ها برای مخدوش نشدن شأن رییس مجمع تشخیص مصلحت نظام بر اثر فقدان معنادار ماموم، این تغییر را نیز مطالبه کنند.
شاید بر اساس همین محاسبه ساده بود که دیگر اولین «امام جمعه موقت تهران» پشت تریبون نمازجمعه قرار نگرفت. آنچه شنیده ایم حاکی از آن است که این رخداد امری دو سویه بوده است، هم خواست وی و هم خواست برگزار کنندگان نمازجمعه عدم حضور موقت وی بود.
اینک چند صباحی است که رسانه های نزدیک به سلیقه سیاسی آیت الله هاشمی، سعی بر ایجاد فشار روانی برای بازگشت وی دارند. بدون قضاوت درباره اینکه سخنان هاشمی در آخرین خطبه هایش تا چه اندازه در قامت «امام جمعه» صحیح بود و تا چه اندازه از خط امامت امت فاصله داشت؛ و فارغ از بررسی اینکه با توجه به اصرار چند باره وی به نظراتش در آخرین نمازجمعه تا چه اندازه این حضور می تواند مفید جامعه باشد؛ باید پرسید که آیا پس از چهار سال، حضور هاشمی رفسنجانی در پشت میکروفن ها خواهد توانست حداقل زمین چمن را برای هفته های متوالی از نمازگزار پر نماید؟ جای تردید نیست که حضور وی پس از این وقفه بیش از 200 نمازجمعه ای ، این توان را خواهد داشت که افرادی با دیدگاه مشابه نماز آخر وی را با انگیزه سیاسی به میدان آورد. کسانی که حتی آداب اولیه نماز همچون حجاب، رعایت روابط زن و مرد، از پای خارج کردن کفش و ... را نیز رعایت نکرده بودند.
اما آیا این گروه در ماه های بعدی نیز ظهر جمعه به دانشگاه تهران خواهند آمد؟ چنین انتظاری چندان معقول نیست. پس در صورت حضور هاشمی رفسنجانی - که زمانی دورتر رکورد تعداد اقامه نمازجمعه و نیز رکورد تعداد اقتدا کننده را داشت – باید چشم انتظار حضور نمازگزارانی از جنس هر جمعه دانشگاه تهران بود. با این وصف باید پرسید آیا هاشمی توانسته است نگاه آنها را به خویش تغییر دهد؟ به نظر جواب این بخش نیز منفی است.
در صورتی که معادلات فوق را بپذیریم ناگزیر از آن هستیم که دعوتنامه روزنامه هایی همچون شرق، بهار و ... برای حضور هاشمی در نماز جمعه را تنها در صورتی مفید بدانیم که آیت الله هاشمی با استفاده از فضای فعلی، برای تغییر جایگاه اجتماعی خویش در میان جامعه متدینین که صفوف جمعه را شکل می دهند و در خصوص مواضع وی در آن مقطع ابهام های جدی دارند، گامهای بلندی برداشته باشد و توانسته باشد تصویری گذشته های خود در اذهان نمازگزاران را بازیابی نماید. کاش این قبیل رسانه ها برای مخدوش نشدن شأن رییس مجمع تشخیص مصلحت نظام بر اثر فقدان معنادار ماموم، این تغییر را نیز مطالبه کنند.