نفقه ابوین (پدر و مادر) جزء نفقه اقارب محسوب می‌شود. به موجب ماده 1117 قانون مدنی کسی مستحق نفقه است که ندار بوده و نتواند به وسیله اشتغال به شغلی وسایل معیشت خود را فراهم نماید و به موجب ماده 1198 قانون مزبور کسی ملزم به انفاق است که تمکن از دادن نفقه،داشته باشد یعنی بتواند نفقه بدهد بدون اینکه از این حیث در وضع معیشت خود دچار مضیقه گردد. برای تشخیص تمکن، باید کلیه تعهدات و وضع زندگانی شخصی او در جامعه در نظر گرفته شود. بنابر این شرایط استحقاق والدین برای دریافت نفقه از سوی اولاد خود مشروط به دو شرط می‌باشد: 1- اولاد توانایی پرداخت نفقه داشته باشند 2- والدین وسیله امرار معاش نداشته باشند لازم به ذکر است نفقه والدین شامل مسکن، لباس، غذا، وسایل زندگی به قدر رفع نیاز با در نظر گرفتن وضعیت مالی انفاق کننده می‌باشد.