به یاد دارم که در ایام دوره دانش آموزی ام که حدود چهل سال از آن دوران خوش می گذرد، هر سال در روز معلم به بهانه های گوناگون و مراسم های مختلف تلاش می شود از معلمان عزیز بابت تلاش و مجاهدتشان قدردانی شود.

در این بین عوامل مختلفی از خانواده تا انجمن اولیای مدرسه و خود دانش آموزان همه دست در دست هم می دهند تا به‌قدر توان و همت خود از معلمان تشکر کنند و به‌گونه ای قدردان زحمات آنها باشند.

این فضا در برخی مواقع، وقتی دیدنی تر و جذاب تر می شد که دانش آموزان شاهد حضور فازغ التحصیلانی بودند که برغم اتمام دوران تحصیل خود باز تلاش می کردند زحمات معلمان خود را پس از سالها بستایند.

فضای عطوفت و مهربانی در بین دانش آموزان و معلمان به‌گونه ای بود که مدت‌ها فضای مراکز آموزشی از این رابطه صمیمانه پر بود و هر دو طرف از این شرایط محبت آمیز به‌شدت خوشحال بودند و تا پایان سال این روحیه ثمربخش ادامه داشت.

بیاد دارم که برای بسیاری روز معلم روز انتخاب بهترین ها بود و به‌قول معروف کسی که بیشترین هدایا را دریافت می کرد و به اصطلاح باید یک کامیون اجاره می کرد تا کادوهای ریز و درشت بچه ها را با خود به خانه ببرد به همان اندازه هم محبوب بچه های مدرسه بود.

در خاطرم هست که برخی آموزگاران عزیز در این فضای خودجوش محبت آمیز خود را در ترازوی سنجش و قضاوت دانش آموزان قرار داده و تلاش می کردند تا از نظر رفتار و کردار خود را ارتقا دهند و به‌قول معروف خودسازی کنند.

چندین بار دیدم که برخی معلمان هدایای مورد استفاده دانش آموزان را به مدیران مدرسه سپردند تا در صورت نیاز به افراد نیازمند داده شود تا بدین وسیله این روز چتر محبت همگانی خود را به اثبات رساند.

اینک بیاد. آن ایام خواستم ادای دینی به همه معلمانی داشته باشم که بذر محبت و دوستی در دل فرزندان این مرز و بوم کاشتند و درس درست زندگی آموختند و با رفتار و عمل صادقانه تلاش کردند نسلی درست کردار و فهیم پرورش دهند.