و تو باید مسلح باشی- با عشق.اندیشه.ایمان. شادی ....
چاره ای نیست عزیز!
سهم ما از میلیاردها سال حیات و حرکت ذره بسیار ناچیزی است. این سهم را. چه کسی به تو حق دادکه با خستگی و پیری روح با بلاتکلیفی، با کسالت و دودلی به تباهی بکشی؟
باور کن!
زندگی را پُر پُر باید کرد
اما.نه باطل و بیهوده. نه با دلقکی و مسخرگی . نه با هر چیز کدر و کثیف و نه با هر چیزی که انسان شریف از آن شرمش می آید
زندگی را پرپر باید کرد: لبریز و دائماً سرریزکنان. پر و خالی
باورکن!
از هر حفره که در گوشه و کنار زندگیمان پدید می آید رنگ دلمردگی و پوچی می‌ریزد بر جمیع حرکات من و تو، بر راه رفتن، نگاه کردن، بحث و منطق و حتی خندیدنمان.
هرگز نباید به فردا واگذاشت چرا که خالی دلمردگی را از امروز تا فردا، همچنان خالی نگه داشتن، خطرکردنی ست مصیبت بار و بی دلیل.
زندگی را پر پر باید کرد....
باور کن!