محمدکاظم انبار لویی
ما ز بالاییم و بالا می‌رویم
ما ز دریاییم و دریا می‌رویم
ما ازآنجا و ازاینجا نیستم
ما ز بیجاییم و بیجا می‌رویم
اختر ما نیست در دور قمر
لاجرم فوق ثریا می‌رویم
این سخن خاموش‌کن با ما بیا
بین که از رشک بی ما می‌رویم
فردا روز ورود امام خمینی (ره) بنده صالح خدا به میهن اسلامی است. فردا روز ورود نور آزادی به کشور ما و خروج ظلمت استبداد است.
فردا روز ورود عقل به جامعه اسلامی و خروج جهل است. فردا روز ورود عزت، شرف و شجاعت و خروج خواری، ذلت، پستی و ترس است.
فردا روز ورود عدل و خروج ظلم است.
«جاء الحق و زهق الباطل ان الباطل کان زهوقا» (سوره اسرا، آیه 81)
کم‌کم به چهل‌سالگی انقلاب اسلامی نزدیک می‌شویم. فردا درست وارد سی و نهمین سال طلوع فجر انقلاب اسلامی می‌شویم.
امام خمینی (ره) بنیان‌گذار جمهوری اسلامی حق بزرگی بر گردن مردم ایران، منطقه و جهان دارد. او سیر تاریخ معاصر را سوزنبانی کرد و نگذاشت انسان‌ها به دره هولناک مکاتب مادی سقوط کنند. وقتی او قیام خود را آغاز کرد الحاد، سکه رایج جوامع بشری بود. فاشیسم، لیبرالیسم و کمونیسم به‌عنوان سه فرزند مدرنیسم با به خاک و خون کشیدن میلیون‌ها انسان در دو جنگ جهانی، سایه‌سار فکری حکومت‌های روی زمین بودند. آن‌ها می‌گفتند در آسمان خبری نیست، هر چه هست در همین زمین است. آن‌ها انسان را حیوان و عمدتاً گرگ می‌دانستند که برای رسیدن به سهم خود باید بجنگد. گردوغبار به‌جای مانده از دو جنگ جهانی عملاً جهان را به دو بلوک تقسیم کرده بود و هر دولتی که می‌خواست زنده بماند مجبور بود سرسپردگی به یکی از دو بلوک را بپذیرد.
امام (ره) آمد، این بساط دروغین را بر هم زد و پرچم توحید را برافراشت و ارتباط بین زمین و آسمان را با ریسمان وحی برقرار کرد. او با سه «باور» پای درراه مبارزه باقدرت های جهانی گذاشت؛
«باور به خدا، باور به خود و باور به مردم.»
او مطمئن بود که خدا او را یاری خواهد کرد؛ «ان تنصروا الله ینصرکم و یثبت اقدامکم» (سوره محمد، آیه 7). او خود را باور داشت و تردیدی در مسیری که گام برمی‌داشت، نداشت. او قلب و روح خود را با سازه‌های وحی و عرفان محکم کرد به‌گونه‌ای که ترس از او می‌ترسید. شجاعت، غیرت و دلیری در رفتار او موج می‌زد. نطق‌های آتشین او در عصر عاشورای 42 و نیز نطق تاریخی‌اش علیه کاپیتولاسیون نشان داد او همچون جدش امام حسین (ع) خود را آماده هزینه‌های یک قیام الهی در اندازه قیام انبیاء و اولیای الهی کرده است. شکست درراه او معنا نداشت. او مرد روزهای بحرانی بود. او از شکست، پیروزی می‌ساخت و این ساخت را به نام خدا ثبت می‌کرد به‌گونه‌ای که هیچ اثری از خود نباشد. به همین دلیل لحظاتی قبل از ورود به ایران پس از 15 سال تبعید و غربت، وقتی از او سؤال می‌کنند چه احساسی دارید؟ می‌فرمایند: «هیچ»! او عمیقاً معتقد بود ما همه هیچیم، هر چه هست اوست، گر نیک بنگریم همه اوست!
دشمنان او نیک می‌دانستند که با او طرف نیستند، باخدای او طرف هستند. به همین دلیل شکست برای آنان در چنین نبردی اجتناب‌ناپذیر بود.
هیچ طاغوتی در طول عمر انسان در زمین از مجازات الهی مفرّی نداشته است. طواغیت زمان امام (ره) یکی پس از دیگری در اوج خفت و خواری به خاک مذلت افتادند و از بین رفتند. شاه و صدام به بدترین شکل ممکن نابود شدند و از امپراتوری شرک و کفر و الحاد شوروی به‌عنوان یکی از دو قطب قدرت در زمان امام (ره) امروز اثری باقی نیست.
امام به قدرت‌های عالم و تئوری پردازان آن‌ها فهماند انکار مبدأ و معاد، آن‌ها را به دره نیستی و جهنم مدرنیسم انداخته است. راه نجات از این جهنم، احکام نورانی اسلام است. راه رهایی چنگ زدن به آخرین ریسمان الهی یعنی قرآن کریم به‌عنوان بزرگترین معجزه پیامبر اعظم محمد رسول‌الله (ص) است. او اثبات کرد تفکری که از آبشخور وحی سیراب نشده باشد دچار انجماد و تحجر می‌شود، خشک و بی‌روح است و کاری از آن برنمی‌آید.
او شجاعانه پرچم آزادی را بر دوش گرفت و فریاد زد؛ آزادی واقعی، رهایی از شر نفس است نه رهایی نفس! او اثبات کرد رهایی نفس که امروز در جهان به‌عنوان آزادی از آن یاد می‌شود عین اسارت است. او معتقد بود انسان وقتی بنده خدا می‌شود از همه‌چیز آزاد است. او بر سر تئوریسین‌های کمونیستم فریاد زد که؛ «دین افیون توده‌ها نیست.» دین آمده است توده‌ها را از شر استبداد و استعمار رها کند. قداره‌بندان و قلدران جهانی بر او تاختند و یک جنگ خانمان‌سوز ساختند و دو نبرد نرم مزدورانه را بر نهضت اسلامی تحمیل کردند.
طواغیت زمان در برابر کلام او کم آوردند و گل را با گلوله پاسخ دادند. او از طریق کلام الهی به مغز و روح انسان معاصر نفوذ کرد و گلوله‌ها نتوانستند ملت ایران، ملت‌های مسلمان و انسان‌های آزاده جهان را از او جدا کنند. او اطمینان داشت مردم اگر پیام خدا را درست دریافت کنند جهت‌گیری خود را خود تعیین می‌کنند.
12 بهمن، سالروز ورود امام (ره) به میهن اسلامی است.
در چنین روزی ملت ایران به نمایندگی از ملت‌های جهان به استقبال بزرگ‌مردی رفتند که هدفی جز رهایی انسان و فلاح و رستگاری بشر نداشت. او می‌خواست حقوق بشر را احیاء کند و جهانیان را با حقوق الهی آشنا کند.
ایران این افتخار را دارد که چنین مردی در این سرزمین، قیام خود را آغاز کرد. ملت ایران افتخار دارد که با او همدلی، همراهی و همیاری کرد، به‌گونه‌ای که پاک‌ترین فرزندان خود را برای احیای دین خدا و قیام الهی او فدا کرد و در این راه تردیدی به خود راه نداد.
روز 12 بهمن، روز تجلی ایمان ملت ما و ظهور غیرت ملی و تجدید عزت و عظمت ایران، مبارک باد.