"26 خردادماه" یک نقطه ی عطف در مسیر انقلاب اسلامی ایران بود؛ زمانی که حتی ماموران اعدام نیز برای شهیدان موتلفه اسلامی که بالبخند به استقبال شهادت می رفتند، اشک می ریختند و به حال آنها غبطه می خوردند.
محمد مهدی اسلامی- "نقطه عطف" در تعریف اگرچه نقطه اوج یا نقطه قعر در یک حرکتی منحنی وار نیست؛ اما یکی از مهمترین نقاط حرکت است؛ زیرا از این نقطه است که مسیر حرکت تغییر می کند. از نقطه عطف به بعد حتی زمانی که سیر صعودی یا نزولی ادامه دارد آشکار است که باید منتظر یک آینده متفاوت بود.
در مسیر انقلاب اسلامی ایران نیز نقاط عطفی وجود دارد که اگرچه نقطه پیروزی یا شکست نیست؛ اما سرآغاز تحولی است که طلیعه آینده را نوید می دهد. "26 خردادماه" یکی از آن نقاط عطف بود؛ زمانی که حتی ماموران اعدام نیز برای شهیدان موتلفه اسلامی که بالبخند به استقبال شهادت می رفتند، اشک می ریختند و به حال آنها غبطه می خوردند. شهیدانی که توانستند با شهادت خود سیاهی خفقان طاغوت را بشکنند و آینده ای روشن را نوید دهند و چه زیبا امام خامنه ای در وصف این نقطه آرمانی فرموده است " این شهدای چهارگانه حقیقتاً در دوران ظلمات نور خدا بودند که درخشیدند، فضا و دلها را روشن کردند، راه را به خیلی‌ها نشان دادند." عملیات آنها در اجرای حکم الهی اگرچه نتیجه ای زودهنگام در برنداشت، اما دستاورد بزرگی داشت. " اینها ستارگان و برجستگانی بودند که در راه خدا رفتند. راهی را انتخاب کردند و نتیجه این شد که مشاهده می‌کنید یعنی حاکمیت اسلام در دوران سیطره کفر و استکبار بر عالم چیزی که به افسانه شبیه است."
هرچند این روز برای خود آن شهیدان نقطه اوج در رسیدن به معشوق بود، اما برای تاریخ ایران نقطه تغییر مسیر ترسیم شده توسط مزدوران آمریکا در تحمیل اختناق پس از کشتار در 15 خرداد و تبعید رهبر انقلاب به بورسا و به یغما بردن ایران اسلامی تحت قانون کاپیتولاسیون به سوی نفی سبیل کفار بر دیار اسلامی بود.
آینده روشن پس از این نقطه عطف از آنجا پدید آمد که مبنای جهاد آنها حرکت در مسیر مرجعیت و فقاهت بود، تا آنجا که به گواهی شهید حاج سید مصطفی خمینی امام در بورسا و نجف دعاگوی این شهیدان بود و آنها را در ثواب اعمال خویش شریک ساخت. راهی که امروز نیز (برای کسانی که می خواهند کاری زینبی کنند) قابل تصور است، از مسیری می گذرد که با اقتضای روزگار و بر اساس فهم صحیح خواست رهبری، پیشتازانه و با اخلاص پیموده شود؛ به شیوه ای که دعای مرجع و امامت امت را در پی داشته باشد. سختی این مسیر است که سبب شد دغدغه آخرین لحظات مسرور از لقای نزدیک آن شهیدان، آینده بازماندگانشان باشد.
22 خردادماه 1388 نیز نقطه عطفی دیگر در مسیر انقلاب اسلامی بود. نقطه ای که دشمن به واسطه هوشیاری امت، از نفوذ در ارکان نظام از راه مردمسالارانه ناامید گشت و بر اساس بدفهمی خویش غائله و فتنه ای را آغاز کرد که امید داشت به براندازی نظام جمهوری اسلامی از طریق جنگ نرم منتهی شود. اما مسیر پس از این نقطه عطف صعودی بود و نه قهقرایی؛ حماسه 9 دی -یکی از نمادهای عینی ولایی بودن امت- اثبات نمود که آینده پس از این نقطه عطف فرصت مناسبی است برای افزودن بر خلوص انقلاب اسلامی و صدور آن به ملتهای بیدار شده از ندای "هل من ناصر" امام خمینی و خلف بر حق وی.
نگاهی به این روزهای سوریه و فجایع کشتار زنان و کودکان در مناطق الحوله و القبیر به خوبی اثبات می کند که نظام سلطه از اقدام هیچ جنایتی در مسیر ایجاد ناامنی ابایی ندارد و اگر نبود رهبری حکیمانه امام خامنه ای و نیز وفاداری تاریخی امت ؛ آینده متفاوتی برای ایران اسلامی رقم می خورد.
بازخوانی شعارهای مشابه این دو فتنه سازمان یافته از سوی غرب همچون شعارهای "نه غزه – نه لبنان" در ایران و مواضع اسرائیل دوستانه روسای سلفیان که خود را با اسرائیل در یک سنگر اعلام کرده اند ، همچنین کشتار مردم وفادار به نظام برای نسبت دادن آن به حکومت و ... پیامی آشکار برای امروز ما پس از عبور از نقطه تاریخی 22 خرداد دارد: "وحدت حول ولایت فقیه و اطاعت از رهبری" و "ضرورت پرهیز از دامن زدن به اختلافات"
بازخوانی روزهای پس از 22 خرداد 1388 یک ضرورت دیگر را نیز آشکار می سازد. لزوم کمر همت بستن برای خدمت به مردمی که چنین حماسه هایی را آفریدند، به جای غرق شدن در نخوت غرور حاصل از پیروزی. وگرنه آنها که توهم های سبز را با شعار "این همه لشگر آمده به عشق رهبر آمده" در هم نوردیدند، توهم های حاصل از نسبت دادن پیروزی به خود و خارج شدن از مسیر استعلای کشور برای منافع باندی و گروهی را نیز در هم خواهند پیچید.
در مسیر انقلاب اسلامی ایران نیز نقاط عطفی وجود دارد که اگرچه نقطه پیروزی یا شکست نیست؛ اما سرآغاز تحولی است که طلیعه آینده را نوید می دهد. "26 خردادماه" یکی از آن نقاط عطف بود؛ زمانی که حتی ماموران اعدام نیز برای شهیدان موتلفه اسلامی که بالبخند به استقبال شهادت می رفتند، اشک می ریختند و به حال آنها غبطه می خوردند. شهیدانی که توانستند با شهادت خود سیاهی خفقان طاغوت را بشکنند و آینده ای روشن را نوید دهند و چه زیبا امام خامنه ای در وصف این نقطه آرمانی فرموده است " این شهدای چهارگانه حقیقتاً در دوران ظلمات نور خدا بودند که درخشیدند، فضا و دلها را روشن کردند، راه را به خیلی‌ها نشان دادند." عملیات آنها در اجرای حکم الهی اگرچه نتیجه ای زودهنگام در برنداشت، اما دستاورد بزرگی داشت. " اینها ستارگان و برجستگانی بودند که در راه خدا رفتند. راهی را انتخاب کردند و نتیجه این شد که مشاهده می‌کنید یعنی حاکمیت اسلام در دوران سیطره کفر و استکبار بر عالم چیزی که به افسانه شبیه است."
هرچند این روز برای خود آن شهیدان نقطه اوج در رسیدن به معشوق بود، اما برای تاریخ ایران نقطه تغییر مسیر ترسیم شده توسط مزدوران آمریکا در تحمیل اختناق پس از کشتار در 15 خرداد و تبعید رهبر انقلاب به بورسا و به یغما بردن ایران اسلامی تحت قانون کاپیتولاسیون به سوی نفی سبیل کفار بر دیار اسلامی بود.
آینده روشن پس از این نقطه عطف از آنجا پدید آمد که مبنای جهاد آنها حرکت در مسیر مرجعیت و فقاهت بود، تا آنجا که به گواهی شهید حاج سید مصطفی خمینی امام در بورسا و نجف دعاگوی این شهیدان بود و آنها را در ثواب اعمال خویش شریک ساخت. راهی که امروز نیز (برای کسانی که می خواهند کاری زینبی کنند) قابل تصور است، از مسیری می گذرد که با اقتضای روزگار و بر اساس فهم صحیح خواست رهبری، پیشتازانه و با اخلاص پیموده شود؛ به شیوه ای که دعای مرجع و امامت امت را در پی داشته باشد. سختی این مسیر است که سبب شد دغدغه آخرین لحظات مسرور از لقای نزدیک آن شهیدان، آینده بازماندگانشان باشد.
22 خردادماه 1388 نیز نقطه عطفی دیگر در مسیر انقلاب اسلامی بود. نقطه ای که دشمن به واسطه هوشیاری امت، از نفوذ در ارکان نظام از راه مردمسالارانه ناامید گشت و بر اساس بدفهمی خویش غائله و فتنه ای را آغاز کرد که امید داشت به براندازی نظام جمهوری اسلامی از طریق جنگ نرم منتهی شود. اما مسیر پس از این نقطه عطف صعودی بود و نه قهقرایی؛ حماسه 9 دی -یکی از نمادهای عینی ولایی بودن امت- اثبات نمود که آینده پس از این نقطه عطف فرصت مناسبی است برای افزودن بر خلوص انقلاب اسلامی و صدور آن به ملتهای بیدار شده از ندای "هل من ناصر" امام خمینی و خلف بر حق وی.
نگاهی به این روزهای سوریه و فجایع کشتار زنان و کودکان در مناطق الحوله و القبیر به خوبی اثبات می کند که نظام سلطه از اقدام هیچ جنایتی در مسیر ایجاد ناامنی ابایی ندارد و اگر نبود رهبری حکیمانه امام خامنه ای و نیز وفاداری تاریخی امت ؛ آینده متفاوتی برای ایران اسلامی رقم می خورد.
بازخوانی شعارهای مشابه این دو فتنه سازمان یافته از سوی غرب همچون شعارهای "نه غزه – نه لبنان" در ایران و مواضع اسرائیل دوستانه روسای سلفیان که خود را با اسرائیل در یک سنگر اعلام کرده اند ، همچنین کشتار مردم وفادار به نظام برای نسبت دادن آن به حکومت و ... پیامی آشکار برای امروز ما پس از عبور از نقطه تاریخی 22 خرداد دارد: "وحدت حول ولایت فقیه و اطاعت از رهبری" و "ضرورت پرهیز از دامن زدن به اختلافات"
بازخوانی روزهای پس از 22 خرداد 1388 یک ضرورت دیگر را نیز آشکار می سازد. لزوم کمر همت بستن برای خدمت به مردمی که چنین حماسه هایی را آفریدند، به جای غرق شدن در نخوت غرور حاصل از پیروزی. وگرنه آنها که توهم های سبز را با شعار "این همه لشگر آمده به عشق رهبر آمده" در هم نوردیدند، توهم های حاصل از نسبت دادن پیروزی به خود و خارج شدن از مسیر استعلای کشور برای منافع باندی و گروهی را نیز در هم خواهند پیچید.