تفاوت اساسی و بسیار مهم دیگری که میان انقلاب ایران و دیگر کشورها وجود دارد، وجود رهبری محبوب، شناخته شده، دانشمند، آگاه و خدایی در انقلاب ایران بود. به دلیل محبوبیت و نفوذ امام خمینی(س) بود که وقتی ایشان را یک روز بازداشت کردند در 15 خرداد تظاهرات گسترده ای برپا شد. حمایت مردم ایران از امام (س) با حمایت مردم مصر از مرسی در هنگام دستگیری قابل مقایسه نیست. امروز افغانستان نیز با چنین مشکلی روبه روست. رهبران محب احزاب مختلفی در این کشور هستند، اما رهبری که مانند امام خمینی(س) در ایران مورد حمایت عموم باشد، در این کشور وجود ندارد. اگر افغانستان در مرحله اول پیروز شد به دلیل اختلافات داخلی یا پاتک گروه‌های نظامی بود که مشابه این مسئله در مصر و لیبی نیز هست.

در این کشورها عنصر ناسیونالیسم یا وطنی نسبت به اسلام بسیار قوی تر بود، در حالی که انقلاب اسلامی ایران، انقلاب صد در صد اسلامی است و شعار کاملا مشخص استقلال، آزادی، جمهوری اسلامی را به همراه دارد. دوست و دشمن شک نداشتند که انقلاب ایران یک انقلاب ناسیونالیسم یا ملیتی نیست بلکه یک انقلاب صد در صد اسلامی است که از حمایت همه مردم مسلمان ایران برخوردار بود. حضور و یکپارچگی مردم ایران برای رسیدن به خواسته هایشان بی نظیر بود.

در یکی از راهپیمایی‌ها از یکی از دوستانم پرسیدم، به نظر شما امروز در این راهپیمایی چند نفر شرکت کردند؟ او معتقد بود، تمام کسانی که روی تخت بیمارستان نیستند در این راهپیمایی شرکت کردند در حالی که چنین حضور مردمی را در کشوری مانند مصر شاهد نبودیم. در انقلاب ایران حزب یا گروه خاصی مطرح نبود بلکه اصل مسئله اسلام بود. در حالی که در این کشورها گروه های سیاسی بسیار پررنگ تر از اسلام مطرح بود این اختلاف اساسی نشان می دهد که درجه خلوص انقلاب ایران بسیار بالاتر از انقلاب سایر کشورهاست.