حمیدرضا ترقی- ملت ایران با حضور عظیم خود در راهپیمایی ۲۲ بهمن، ضربه‌ی کوبنده‌ای بر سیاستهای دشمن وارد خواهد کرد.
حضرت آیت‌الله خامنه‌ای هم‌زمانی ۲۲ بهمن امسال با ایام چهلم شهید سردار سلیمانی را زمینه‌ساز انگیزه‌ی مضاعف مردم دانستند و تأکید کردند: ان‌شاءالله ملت ایران با حضور عظیم خود در راهپیمایی ۲۲ بهمن، ضربه‌ی کوبنده‌ای بر سیاستهای دشمن وارد خواهد کرد.17/11/98
دوفرصت بسیار مهم و تعیین کننده فراروی ملت بزرگوار ایران قرار دارد تا هم در چهلمین روز شهادت سردار
آسمانی شهید سلیمانی انتقام سخت خود از دشمنان اورا بگیرد و هم اینکه به دشمنان انقلاب اسلامی بفهماند که از آرمانهای انقلاب اسلامی و امام و شهدای خود باحضور در پای صندوقهای رای پاسداری خواهد کرد
فرصت راهپیمائی 22 بهمن
راهپیمائی 22 بهمن یعنی؛ پایبندی ملت به آرمانهای انقلاب
راهپیمائی 22 بهمن یعنی که انقلاب اسلامی زنده و پویاست
راهپیمائی 22 بهمن یعنی ؛ عزم ملی بر تداوم انقلاب تا نتیجه
راهپیمائی 22 بهمن یعنی ؛باور نسل های بعدی انقلاب به اهداف آن
راهپیمائی 22 بهمن یعنی ؛پاسداشت دستاوردهای گرانسنگ انقلاب اسلامی
راهپیمائی 22 بهمن یعنی ؛پایبندی ملت به استقلال و آزادی و جمهوری اسلامی
راهپیمائی 22 بهمن یعنی ؛ ای امام ، ای شهیدان راهتان ادامه دارد.
راهپیمائی 22 بهمن یعنی ،فرصت فریاد علیه آمریکا و اسرائیل و دشمنان انقلاب
راهپیمائی 22 بهمن یعنی فرصت انتقال ارزشهای انقلاب به نسل جوان
راهپیمائی 22 بهمن یعنی ؛ بازخوانی ایثارها ، فداکاریها؛ شجاعتها،از جان گذشته گیهای اول انقلاب
راهپیمائی 22 بهمن یعنی ، تجلی دوباره ی وحدت کلمه ،وحدت هدف ، ووحدت حول ولایت و رهبری
راهپیمائی 22 بهمن یعنی ، فرصت مایوس سازی دشمن از مقابله با انقلاب
این فرصت گرانها را ملت ایران در هیچ سالی و در هرشرایطی و با هرسلیقه ای بدون توجه به گله مندیها و مشکلات از دست نداده و معجزه وار با حضور خود هرسال دشمن را مایوس کرده اند .
تهدید دشمن با راهپیمائی 22 بهمن
وقتی که ملتی با آن معانی فوق الذکر کنش سیاسی خود را درراهپیمائی سالگرد انقلابش متجلی میکند .
وقتی میلیونها نفر از احاد ملت کیلومترها راهپیمائی را با شعار های اولیه انقلاب واظهار تنفر از آمریکا و دشمنان انقلاب قدرتمندان جهان را به سخره گرفته واراده و عزم راسخ خودرا بر تداوم انقلاب به رخ جهانیان میکشد .
وقتی مردمی از تمام نسلهای قبل و بعد از انقلاب از پیرو جوان و نوجوان با حضور در راهپیمائی 22 بهمن با امام و آرمانهای آن نجدید بیعت و میثاق میکنند
چون حضور حماسی مردم در راهپیمائی حکم تجدید قوا و نیروبرای نظام را دارد؛ دشمن را وحشت می اندازد.
حضور مردم در راهپیملئی های علیه فتنه در 23 تیر و9دی وپایان آبان امسال تلاشهای دشمن برای بیثباتی و اغتشاش در داخل و بستر سازی برای توطئه ی بیگانگان را خنثی کرد
لذا با حضور در راهپیمائی 22 بهمن دشمنان انقلاب اسلامی به این باور میرسند که تمام سرمایه گذاری ها و هزینه ها و تبلیغات سوء آنها علیه انقلاب و ایجاد شکاف بین مردم و نظام و تلاش آنها برای سست کردن و منصرف کردن مردم از ادامه ی انقلاب بی نتیجه بوده و این تهدید جدی برای دشمنان است .
هرچه می‌گذرد، پایبندی این مردم نسبت به خطی که امام راحل و پیشوا و معلم بزرگ ما ترسیم کردهاند و نیز علاقهی آنها به امام و انقلاب کم نمیشود
آنها خوب فهمیدهاند که مردم حاضر نیستند ارزشهای عزیز اسلامی و انقلابی را با چیزی معامله کنند.7/9/69
بدانید که دشمن از پایبندی مردم به انقلاب و از حضور آنها در صحنههای انقلاب میترسد. حضور شما در صحنههای انقلاب و هوشیاری و آمادگیتان، دشمن را مأیوس خواهد کرد.7/9/69
چراحضور مردم در راهپیمائی مهم است ؟
22 بهمن هر سال، سرنوشتی مشابه پیدا کرده است! سال به سال بر جمعیتحاضردر خیابان ها افزوده می شود و دیگر دشمن نیز امیدی به این ندارد که 22 بهمنی از راه برسد که حضور مردم در خیابانها کمتر از سال قبل باشد تا بتواند بر آن مبنا، تحلیل ها و تفسیرهای مختلفی ارائه کند.
این مساله البته برای ما که داخل ایران به سر می بریم و بارها و بارها از نزدیک این جمعیت عظیم را، آن هم نه فقط در 22 بهمن، که در 9 دی 88 دیده ایم، حالتی «کلیشه ای» پیدا کرده است، گویا ما نیز غیر از دیدن چنین جمعیتی در هر سال، انتظار دیگری نداریم و برایمان «عادی» شده که علیرغم تمام مشکلات داخلی و خارجی، اوضاع معیشتی، اشتباهات بزرگ بعضی دولتمردان و ... باز هم توده های مردم از هر رنگ و لباس و شکل را آماده دفاع از اصل انقلاب ببینیم و شعارهای مرگ بر ضد ولایت فقیه، مرگ بر آمریکا، مرگ بر اسراییل و ... را رساتر از همیشه بشنویم.
جالب آنکه همانگونه که جمهوری اسلامی تنها نظام سیاسی در جهان محسوب می شود که بعد از انقلابش به رفراندوم گذاشته شد و بیش از 98% مردم به آن رای دادند، همچنان تنها نظام سیاسی در جهان محسوب می شود که جشن سالگرد انقلاب خود را با حضور توده های مردمش جشن می گیرد، دقیقا خلاف جشن سالگرد انقلاب های دیگر در سراسر جهان که نهایتا با حضور جمعی از نظامیان و رژه ی آنها و تعداد محدودی از مقامات لشگری و کشوری برگزار می شود، جالب آنکه رهبر معظم انقلاب نیز 3 روز قبل در 19 بهمن در دیدار با فرماندهان ارتش با اشاره به این مسئله فرمودند: «کدام انقلاب را شما سراغ دارید که بعد از ده‌ها سال، با حضور مردم در خیابانها و با شعارهاى مستحکم مردم، بزرگداشت براى سالگرد انقلاب گرفته بشود؟ حالا ان‌شاءاللَّه روز بیست و دوّم بهمن خواهید دید [ که] ملّت ایران باز هم در همه‌ى شهرها بااستحکام مى‌آیند و فریاد خواهند زد استحکام خود را و نشان خواهند داد اقتدار ملّى را.»
تمام کسانی که درک مجملی از شرایط تاریخی عصر حاضر و امکانات و مقدورات صحنه سیاست دارند به خوبی می دانند که راهپیمایی بیست و دوم بهمن با چه دشواریهایی روبروست. بسیج یک کشور به گونه ای سراسری تنها در شرایطی بسیار خطیر که با مرگ زندگی مردم آن پیوند داشته باشد، امکان دارد. تنها در اوضاع احوالی کاملا غیر عادی که در عمر یک نسل تنها یک، دو یا حداکثر سه بار رخ می دهد می توان انتظار داشت که چنین بسیجی ممکن شود. هنگامی که زندگی مسیر عادی را طی می کند و رخدادها صورت تکراری به خود می گیرند، هیچ نیرویی نمی تواند مردم را از زندگی روزمره شان کنده و در مسیر چنین بسیجی قرار دهد. زندگی روزمره انسانها را به خمودگی ، تن آسایی و درگیری در مشغله های شخصی و لذت های انفرادی شان می کشاند به نحوی که هیچ نیروی عادی نمی تواند قابلیت جداسازی آنها از این وضعیت سخت و مانا را داشته باشد.
مشکلاتی که از ناحیه امکانات و ظرفیت های سیاسی ، پیشاروی بسیج هایی همچون حضور ملی یک کشور در بیست و دوم بهمن ماه قرار دارد بواسطه شرایط تاریخی عصر حاضر- که ما نیز کما بیش متاثر از آنیم- دو چندان می‌گردد.
22 بهمن ها تجدید انقلاب است
عصر حاضر عصری است که در آن از مرگ سیاست سخن گفته شده است و این دقیقا به معنای بی میلی و عدم رغبت مردم به درگیری در سیاست های رسمی و نهادینه یا دولتی است. در جایی که مردم کماکان علاقه‌ای به این گونه سیاست از خود نشان می دهند، آنچه آنها را درگیر می کند معقولاتی کلان و انتزاعی نیست، بلکه سیاست، برنامه ها و اقدامات عملی مشخصی است که به زندگی روزمره آنها ربط می یابد. از این منظر در وضعیت کنونی عالم برای آنکه مردم به فعالیتی سیاسی علاقه‌مند گردند و در آن مشارکت نمایند سیاست باید اهداف کلانی مثل عزت و اقتدار ملی، مبارزه با خارجی، دفاع از کشور و نظایر آن را رها کرده و به جای آن به مسائلی نظیر بیکاری، افزایش دستمزدها یا کاهش مالیات ها و نظایر آنها بپردازد.
از این رو اهدافی از آنگونه که بسیج بیست و دوم بهمن ماه بر پایه آن انجام می‌گیرد، از معقولاتی نیست که بخت و اقبالی برای درگیر ساختن مردم یا علاقه مندی آنها به خود داشته باشد. در واقع دقیقا از جهت قابلیتی که بیست دوم بهمن در بسیج مردم بر پایه چنین اهداف اصطلاحا کلان و انتزاعی و دور از دسترس یا بدون ربط به زندگی روزمره مردم نشان می دهد این حادثه همیشه از دید ناظران خارجی باور نکردنی و عجیب به نظر رسیده است.
سیاست در عصر حاضر نه تنها قابلیت‌های خود ر ا برای سرمایه‌گذاری بر روی اهدافی که مستقیما در زندگی روزمره و قابل فهم مردم ارتباط ندارد از دست داده، بلکه به اعتبار مسائل ایدئولوژیکی و بالاتر از آن سیاست های فرد گرایانه و حزبی که مردم را در گروه بندی های بعضا متنازع دسته بندی می کند ، امکان بسیج های ملی و عمومی ندارد.
اما صعوبت انجام فراخوانی بزرگ نظیر بسیج بیست و دوم بهمن ماه تنها در همین حد خلاصه نمی شود. بسیج این روز تنها نیازمند نیرویی نیست که بر نیروی منفی روزمرگی ها، خمودگی ها و لذت های ریشه دار در زندگی عادی غلبه کند.
بسیجی چنین، صرفا نیازمند غلبه بر دغدغه های فوری و اهداف خاص گروهی، و مشکلات ناشی از توجه به اهداف عام و دور از دسترس نیست. بسیج این روز نیازمند نیرویی بس بیشتر برای غلبه بر روندهای منفی و نامطلوبی است که طبیعی عالم سیاست است.
اما همین صعوبت‌ها راهپیمایی بیست و دوم بهمن ماه را به لحاظ سیاسی اقدامی پر مخاطره نیز می سازد. ماهیت مخاطره آمیز این اقدام کما بیش بر همگان روشن است و این را می‌توان از سرمایه گذاری قوی و گسترده‌ای که دشمن برای نا کام گذاشتن آن انجام می‌دهد، دریافت. با نظر به نقش و کارکردی که بسیج در حیات سیاسی انقلاب یافته است هر گونه عدم توفیقی در این زمینه مستقیما و بی‌درنگ بر مشرعیت، اعتبار و مقبولیت مردمی نظام تاثیر خواهد گذاشت. به این معنا این بسیج همچون قمار پر خطری می نماید که موجودیت یا بقاء و تداوم انقلاب و نظام را در گرو خود قرار داده است. در نتیجه به این ترتیب انقلاب با دعوت به این بسیج مشروعیت خود را در معرض آزمون بزرگی قرار می دهد که شکست در آن ولو به میزانی نا چیز تهدیدهای جدی متوجه آن خواهد ساخت.
پیدایی یک چنین وضعیتی پدیده‌ای بی‌مانند در عمر نظام های سیاسی و انقلاب است. همانگونه که هیچ انقلابی از انقلابات عصر جدید پس از انقلاب فرانسه به این ظرفیت، امکان و جرات نداشته که سرنوشت خویش را به رای مردم و انتخاب آنها متکی کند، هیچ یک از آنها و یا حتی حکومت های تثبیت شده نیز در خود جسارت و امکان پذیرش این مخاطره عظیم را نداشته که هر ساله و در نتیجه سرنوشت خود را به پدیده حضور مردمی که در بیست و دوم بهمن ما شاهد آنیم ، مشروط کند.
مردم مسلمان ایران در یک تداوم تاریخی هر ساله در این روز در کنار آنانی که انقلاب را ایجاد کرده اند ، می ایستند و شانه به شانه آنها انقلاب را باز تولید می کنند و از این طریق، آن را استمرار می بخشند. آنها در راهپیمایی خود صحنه‌ای نمایشی را بازی نمی کنند، بلکه به معنای دقیق و غیر نمادین، صحنه ای دیگر از انقلاب را ایجاد کرده و بخشی دیگر از تاریخ فعال و پویای آن را می سازند. اگر انقلاب را دائمی که صرفا به لحاظ تئوریک مطرح گردیده و آرزوی انقلابیون تاریخ بوده است معنایی داشته باشد، آنچه مردم مسلمان ایران هر ساله در بیست دوم بهمن ماه به صحنه در می آورند، تنها معنای قابل تحقق آن است. با این روز ، انقلابی همیشگی و مستمر امکان تحقق یافته است. یک چنین چارچوبی معنادار ترین و ممکن ترین قالبی است که می توان این روز معمایی را قابل فهم و تا حدی از ابهام خارج سازد.