در اینکه شنونده غیبت در گناه گوینده غیبت شریک است، شکی نیست؛ اما صورت مسئله ما در جایی استش که گوش‌کردن غیراختیاری باشد. نکته‌ای که کمتر بدان توجه می‌شود این است که در مواجهه با غیبت دو وظیفه برعهده ما خواهد بود نه یک وظیفه. آن دو وظیفه عبارت‌است از:
ردّ و نهی از غیبت
- ردّ غیبت یعنی حرف را عوض کنیم و از غیبت شنوده دفاع کنیم. مثلا بگوییم من فلانی را می‌شناسم آدم خوبی است شاید اشتباه شنیدی، شاید این خطا از دستش در رفته باشد و از این قبیل مسائل.
- اما نهی از غیبت همان نهی از منکر است؛ یعنی باید به غیبت‌کننده بگوییم این کار تو حرام و گناه است.
- اگر توان ردّ یا نهی را نداریم لااقل باید با ترک مجلس به آنها بفهمانیم کارشان خطاست.
- اگر این کار هم از ما بر نمی‌آید باید به هر شکلی شده نارضایتی‌مان را به دیگران نشان دهیم. ولو با رو ترش‌کردن و اخم و بی‌اعتنایی به گوینده.
- امام علی(ع) می‌فرمایند: «پایین‌ترین حد نهی از منکر و انکار عمل اهل گناه، آن است که با چهره‌ای در هم کشیده و ناراضی از عمل ایشان با آنها برخورد شود». (تهذیب الأحکام، ج 6، ص 177)
