عمار به تعبیر معظم له دارای سه خصلت موقع‌شناسی و حضور در وقت نیاز، تبیین‌کننده‌ در مسائل و حوادث و تزلزل‌ناپذیری بود. اگر بخواهیم عماری برای ولایت باشیم؛ باید برای نفوذ هوشیاری مضاعفی پیدا کنیم و فاقد هوشیاری احتمال تبدیل برخی عناصر دارای کارنامه مطلوب به عناصر نفوذ نباشیم.

باید دریافت که نظام نوین سلطه سعی بر تحمیل خود با چهره‌ای غیرآشکار دارد، دشمن برای نفوذ حساسیت‌زدایی می‌کند و از منافذی که حساسیت روی آن کمتر است راه نفوذ را پیدا می‌کند. آنچنان که در انقلاب‌های رنگی شاهد ایفای نقش بنیادهایی بودیم که تابلوی خیریه داشتند.

اقتضای زمان آن است که به جای اطمینان‌های خوش‌بینانه که حاصل گذشته افراد است، مواضع و رفتارهای امروز همه کسانی که در معرض طمع دشمنان هستند را هوشیارانه رصد کرد؛ بصیرت مضاعف جهت شناخت ستون پنجم دشمن داشت که زمینه‌ساز حضور گریم شده عوامل غربی با ظاهری دلفریب هستند.

اما این مسیر دو آفت دارد: نخست افتادن به بلای اتهام و برچسب‌زنی بدون‌حجت شرعی و به گمان تیزبینی و جریان شناسی. این آسیب که برخی به کنایه آن را «خود عمارپنداری» می‌نامند، گاه فرد را تا آنجا پیش می‌راند که تصریحات امام خامنه‌ای در غلط دانستن برخی نسبت‌ها به افرادی را ناشی از مصلحت می‌پندارد و با عنوان ضرورت مهیا‌سازی معبر برای ولی، چنان تیغ بر می‌کشد که ماحصل «خلوص محوری» ادعایی، تنهاانگاری ولی فقیه است.

آفت دیگر فراموشی اصل اسلامی حمل به صحت است. نباید یادمان برود که دستور میزان القسط، حضرت امیرالمؤمنین علیه السلام؛ حمل کار برادر دینی بر بهترین وجه است. جمع این اصل با کیاست مؤمن اگرچه مدقانه است؛ اما ناممکن نیست.