از سخنم رنجیده بود و میان دو راهی منطق و «دل او» سرگردان، سر بر زانو گذاشتم و ندایی از درون شنیدم که: آنقدر دلواپس دل دیگران بوده ای، فراموش کرده ای که باید دل به خدا سپرد. کار اگر رنگ خدایی داشته باشد؛ خدا خود آن را به سامان خواهد رساند. با خود گفتم: اما خدا خود گفته است که دل مومن را نباید آزرد. و پاسخ شنیدم که مگر نه آنکه دلها به دست او است؛ تو تندی نکن، حد نگه دار و تنها برای رضای خدا گام بردار. او خود دلش را یار تو خواهد