- صدایی برخاست و گفت: اما واقعاً اشتباه می‌کنی که می‌گویی انسان در خلق این درد‌ها هیچ سهمی نداشته است.
- خداوند خدا به انسان قدرت تعقل بخشید تا به یاری آن بر مصائب و مشکلات خویش چیره شود تا اعتبار سلامت و نشاط را به تمامی دریابد و از این سلامت و نشاط به درستی محافظت کند. اما انسان چنین نکرد. نگریست، نعره کشید، لرزید، به زانو درآمد، سوخت و فریاد از جگر سوخته برآورد که: «خداوندا! کجایی؟ کجایی؟ که به داد بندگان درمانده خویش نمی‌رسی؟» و بیش فریاد برآورد که: «خدایا چرا سیلی چنین بنیان کن؟ چرا آتشی چنین جوشان و خروشان و خوف انگیز؟»
- حال به تو می‌گویم که انسان شاکی، چه می‌توانست بکند که نکرد: انسان هرگز اراده نکرد تا به مدد قدرت شگفت‌انگیز تعقل خویش، آتش‌های اعماق زمین را مهار کند و به‌کار گیرد، سالیان سال نشست تا فوران کند، ویران کند، خاکستر کند، آنگاه حیران به آسمان نگاه کند و نالان بگوید «کجایی که به داد بندگانت نمی‌رسی؟» حال آنکه می‌دانست تا چه حد به آن حرارت رایگان محتاج است.
- انسان با اینکه زمان‌های طولانی را به تن پروری و هرزگی گذرانده است و می‌گذراند، هرگز اراده نکرد که چنان سیل‌بندی عظیم بنا کند که خوف انگیز‌ترین سیل‌ها را به زیبا‌ترین دریاچه‌ها مبدل کند. انسان با اینکه می‌توانست و بسیار آسان هم می‌توانست هرگز خانه‌های خویش را آنگونه نساخت که همچون گهواره‌ای باشد در برابر زلزله‌های بزرگ.
- به انسان عقل و اختیار هدیه شد و انسان زمین را فرسود، آسمان را آلود و طبیعت را به نابودی کشاند. انسان از هر چیز، آنچه را که در توان آن چیز به سود انسان بود بیرون نکشید اما خداوند خدا همچنان به او فرصت داده است تا به جبران برخیزد.