منتها نگاه سیاسی و مشرب سیاسی و فهم سیاسی و فعالیت سیاسی داشتن یک حرف است و دانشگاه و کلاس درس را و محیط علمی را جولانگاه کار سیاسی قرار دادن، یک حرف دیگری است، اینها با همدیگر تفاوت دارد.»
بیانات فوق حاکی از دغدغه دوباره‌ای است که رهبری نسبت به روند وضع دانشگاهها در کشور دارند، از ابتدای سال 92 تا کنون در طی این یک سال متأسفانه روند رشد علمی کشور متوقف و دچار افت شده است چندین ماه فاقد وزیر بودن وزارت علوم و تحقیقات و دستخوش بازی‌های سیاسی شدن و معرفی وزرای سیاسی وابسته به فتنه از سوی دولت به مجلس و در نهایت معرفی وزیر فعلی که اگر چه خود عنصر سیاسی نیست ولی متأثر از عناصر پشت پرده اصلاح‌طلبانی است که محیط دانشگاه را جولانگاه تحرکات سیاسی خود می‌خواهند دغدغه رهبری عزیز را افزوده است.
اینکه رهبری به سم مهلک برای وزارت علوم و تحقیقات و همچنین آموزش و پرورش بنام جولانگاه سیاسی اشاره دارند حاکی ازا ین است که جریانهایی در پشت پرده دولت می‌خواهند مسیر حرکت و روند این دو وزارتخانه را که مربی نسل آینده کشور و جوانان ایرانند آلوده به اغراض جناحی و سیاسی کنند که با آرمانها و اصول انقلاب مغایرت دارد.
والا اگر سیاست درست و منطبق بر حق و خط ولایت و رهبری نظام باشد که به سم مهلک تعبیر نمی‌شود.
پس علت این دغدغه چیست؟
چرا رهبری برای هر دو وزارتخانه چنین توصیه‌ای در دولت یازدهم داشته‌اند، این سخنان حاکی از آن است که از حرکات و برنامه‌ها و اقدامات دو وزارتخانه چنین استنباط می‌شود که می‌خواهند این دو وزارتخانه را جولانگاه سیاسی جناحهای خاصی کنند و آنها را به ابزاری برای فشار به حاکمیت تبدیل نمایند. کاری که در حوادث 18 تیر سال 78 انجام شد یا در فتنه 88 بدان اقدام نمودند.عملکرد در مسیر علوم و تحقیقات در طی مدت وزارت او متأسفانه دغدغه رهبری انقلاب و مسئولین علمی و فرهنگی کشور را افزایش داده و شورای عالی انقلاب فرهنگی و مجلس را وادار به واکنش‌های متعدد نسبت به تغییرات و انتصابات سیاسی درمحیط‌های دانشگاهی کرده است. تا آنجا که قصد استیضاح وزیر را نموده‌اند.این استیضاح چه انجام شود و چه انجام نشود یک واقعیت را نشان می‌دهد و آن اینکه وزیر علوم به تذکرات مکرر رهبر معظم انقلاب در جلوگیری از افت علمی و تبدیل شدن محیط دانشگاه به جولانگاه سیاسی جریانهای خاص ضعیف عمل کرده یا اراده لازم را ندارد و یا دیگرانی هستند که بر او مسلط بوده و وی را در مسیری قرار می‌دهند که چنین دغدغه‌ای در دانشگاه ذهن مسئولان بلند پایه کشور را به خود اختصاص می‌دهد. بی شک اگر دولت و وزارت علوم نتوانند این دغدغه را بصورت جدی برطرف کنند و همچنان جولان سیاسی گروههای سیاسی در محیط دانشگاه افزایش یابد و روند تولید علم در کشور تحت تأثیر این عزل و نصب‌های سیاسی و فاقد برآوردهای علمی متوقف یا کند شود، مجلس شورای اسلامی موظف به برخورد و استیضاح و برکناری وزیر خواهد بود تا این روند استمرار نیابد. جریانهای سیاسی که اصرار دارند سلطه سیاسی خود را بر دانشگاه و آموزش و پرورش اعمال کنند باید بدانند که این اقدام آنها مغایر با سیاستهای رهبری نظام و حرام شرعی است و در صورت بی توجهی و استمرار با برخورد قاطع مردم و نمایندگان آنها در مجلس شورای اسلامی روبرو خواهند بود.