خداحافظى کرد؛ دل ما فروریخت... : آن خداحافظى وداع بود و مرشد ما دیگر به شورا نیامد. مردى که با جاه طلبى بیگانه بود و از این که رئیس باشد و فرمان بدهد پرهیز مى کرد ولى با مهر و عاطفه اش بر قلبها حکمفرمایى مى کرد. او دوست داشت دیگران را در مدیریت تمرین دهد و آنها را ادب کند و شخصیت دهد. او با استکبار و تکبر و کبر ، یک عمر مبارزه کرد و این غیرت را هیچگاه فداى پیوندهاى دنیوى همچون خویشاوندى و دوستى و همکارى نکرد. با کوچکترین رگه‌هاى خودبینى و خودخواهى و خودپرستى برخورد مى‌کرد بدون آن که محدوده هاى اخلاق را درهم شکند.
در سخت ترین شرایط و دست تنگ ترین حالات همواره از صمیم قلب امیدوار به عنایت مولاى برحق بود. یاد یاران و تمناى اعتلاى آنان حتى در آخرین ماههاى حیاتش همه را از راهنمایى هاى مشفقانه اش بهره مند مى کرد. اهتمام نسبت به محرومان و بى تابى او در رسیدگى به مستضعفان تا آخرین ساعات حضورش در دنیا از تمام وجناتش مشهود بود.
تعصب او نسبت به امام و انقلاب و رهبرى بر هیچکس پوشیده نبود. تعصبى آگاهانه. خدمتگزارى به ساحت قدسى امام حسین علیه السلام را تحت شعاع هیچ چیز قرار نمى داد.
او شاگرد قرآن بود : با قرآن انیس بود و با آن برنامه زندگى روزانه را مى ریخت و شبها با آن روح خود را پرورش مى داد و جان تشنه خود را سیراب مى کرد.
خود را خوب مى شناخت و با طرحى نانوشته و ناگفته از سالها پیش از این آینده را ترسیم کرد و ساخت؛
آینده‌اى که وابسته به فرد نباشد. در این دوران هرجا لازم بود بدون رودربایستى ولى با احترام، تذکرهاى اساسى را به یاران و همراهان مى داد. کلام او با یاد خدا و استدعا به درگاه او شروع مى شد و ملهم از آیات و مزیّن به روایات معصومان و همراه با مثالهاى کاربردى و خاطرات عبرت انگیز و ارزشمند دوران سخت مبارزات قبل از پیروزى انقلاب و ایام با شکوه ساختن نظام در کنار امام امت و مقام معظم رهبرى بود.او میراث گرانبهایى از آموزه هاى اخلاقى و سیاسى اجتماعى به جاى گذاشت که سرمایه بى بدیل شاگردانش و آیین رفتار اصولى براى همرزمان و بویژه یارانش در حزب مؤتلفه اسلامى و جبهه پیروان امام و رهبرى است. روانش شاد و راهش پر رهرو و مقامش متعالى باد.