زیرا حاکمیت در اسلام و نظام اسلامی از آن خداست. إِنْ الْحُکْمُ إِلاَّ لله حکومت نیز حکومت اسلامی است و اسلام حکومت دارد نه اینکه حزب حکومت می کند.

وقتی حاکمیت و حکومت به دست حزب نیست حکمرانی حزبی هم مفهومی ندارد و حکمرانی حزبی با معنا و مفهومی که در غرب و در کمونیسم دارد در نظام اسلامی قابل پیاده شدن نمی باشد.

حکومت در نظام حکومتی اسلام بر عهده پیامبر اکرم(ص) و پس از ایشان به نصب الهی، به عهده امام معصوم است و در غیبت امام زمان(عج) بر عهده ولی فقیه عادل جامع الشرایط و واجد شرایط است. و نظام اسلامی نظم امت و امامت و ولایت می باشد.

دولت حزب اسلامی، در حاکمیت الله، با پذیرش حکومت اسلام و هماهنگی کامل با ولی فقیه عادل زمان، در شاکله "دولت کریمه" قوه مجریه را اداره و مدیریت می نماید.

حزب اسلامی علاوه بر دولت حزبی، می تواند مجلس حزبی هم تشکیل دهد اما قوه قضائیه که یکی از سه قوه اداره کننده کشور است با نصب ولی فقیه عادل و رهبری نظام اسلامی اداره می شود و نمی تواند حزبی باشد.

و هر سه قوه باید توسط ولی فقیه هماهنگ شده و خود را با حکومت اسلامی که به عهده ی ولی فقیه است هماهنگ کنند.

در نظام جمهوری اسلامی ولایه، احزاب و تشکل ها آزادی فعالیت دارند مشروط بر اینکه اصول استقلال، آزادی، وحدت ملی، موازین اسلامی و اساس جمهوری اسلامی را نقض نکنند(اصل 26 قانون اساسی)

تعدد احزاب هم با شروط بالا، وجود دارد و احزاب اسلامی می توانند با یک دیگر رقابت بر اساس مسابقه در خیرات داشته باشند و مردم در انتخابات ها هر حزبی را که با رای اکثریت، توانست مجلس و دولت حزبی تشکیل دهد، انتخاب نماید.

ولی فقیه این رای اکثریت مردم را تنفیذ فرموده و به آن مشروعیت شرعی و ولایه
می بخشد.

حزبی که دولت یا اکثریت مجلس را به دست آورده اگر در انتخابات بعدی نتواند رای اکثریت را داشته باشد جای خود را به دولت یا مجلس منتخب مردم می دهد و با دولت بعدی یا همکاری و ائتلاف می کند یا کنار می ماند، و در صحنه سیاست کشور حزب دوم یا سوم می شود.

در کشور و نظام های غیر دینی یا غیر اسلامی، اگر نظام استبدادی فردی یا جمعی حاکم نشد و نظام جمهوری به معنای واقعی برقرار باشد حاکمیت حزبی- حکومت حزبی، حکمرانی حزبی، دولت و قوه قضائیه و مقننه حزبی قابلیت اجرا دارد.

زیرا حاکمیت خدا و حکومت دین در آن کشور و نظام وجود ندارد حاکمان و سیاستمداران و احزاب به انتخاب اکثریت مردم یا با شیوه های دیگر، حاکمیت و حکومت را اداره کرده حکمرانی می کنند. در کشورهایی که استبداد حاکم است حزب و دولت و حکومت تابع حاکم مستبد هستند و به اصطلاح فرمایشی می باشند. مانند دوران رضا شاه و محمد رضا شاه که حزب ها به اراده ملوکانه تاسیس منحل و یا ادغام می شدند.

در کشورهای غیر دینی و غیر اسلامی که عنوان جمهوری دارند ولی نظم تک حزبی برقرار است. مانند کشورهای کمونیستی، که حزب کمونیست حکومت و حاکمیت را در اختیار دارد و حکمرانی تک حزبی حاکم است.

نوعی استبداد جمعی به صورت حاکمیت حزب کمونیست برقرار است که مردم اختیار و آزادی فعالیت شخصی و انفرادی و جمعی و تشکل حزبی غیر از حزب حاکم ندارند.

این نظام با آزادی اسلامی و انسان مختار و آزاد مغایرت دارد و جایی در نظام اسلامی ندارد.

کشورهای غربی با نظم تک حزبی مثل احزاب فاشیست در دوران هیتلر و موسولینی، نیز مشابه کشورهای کمونیستی می باشد.

در کشورهای غیر اسلامی که نظم چند حزبی دارند. حکمرانی حزبی و حاکمیت حزبی و حکومت و دولت حزبی بلامانع است. حزبی که اکثریت آراء را به دست آورده است در چهارچوب نظام حاکم مثلا نظام لیبرال دموکراسی سرمایه سالاری، حکومت و حاکمیت را اجرا می نماید زیرا حاکمیت خدا، و حکومت دینی بر آنها حکمرانی ندارد.

در نظام چند حزبی دو نوع سیاست حاکم است:

1- نظام تحزبی و حزبی، که مردم در انتخابات ها می توانند به حزب یا عناصر حزبی که دارای رسمیت قانونی است رای دهند و نمی توانند، به شخصیت ها و احزابی که عضو هیچ حزبی نیستند رای بدهند و افرادی که عضو حزبی نیستند نمی توانند انتخاب شوند.

این شیوه با اسلام و نظام جمهوری اسلامی مطابقت ندارد زیرا نوعی سلب حقوقانسان هایی است که می خواهند عضو احزاب نباشند و سلب آزادی انتخاب است و نوعی زور و اجبار است که اگر کسی بخواهد در مسئولیت های حکومتی خدمت کند مجبور است که عضو یک حزب رسمیت یافته باشد.

این سلب آزادی فردی است و مغایر حقوق انسانی است.

2- نظام حزبی و غیر حزبی

احزاب و هر فرد غیر حزبی می تواند خود را بر مردم عرضه بدارد و مردم به حزب یا هرکسی رای دادند. در مسئولیت حکومتی قرار می گیرد. اگر حزب را انتخاب کنند دولت حزبی اداره امور را به عهده می گیرد و اگر افراد منفرد را انتخاب کردند، دولت حزبی حکومت را در اختیار نخواهد داشت.

در نظام جمهوری اسلامی ایران- افراد و احزاب حق انتخاب شدن و انتخاب کردن دارند.(اصل 26 قانون اساسی)

از این رو انتخاب دولت حزبی توسط مردم بلامانع است.

قران درباره حزب و احزاب، سه نوع حزب را تبیین می فرماید:

1- حزب الله، حزب خدا محور، که همه چیز و همه کار در این حزب به محور الله، و مبانی و موازین قران و فقه و اسلام می باشد قران این حزب را پیروز می داند فَإِنَّ حِزْبَ اللَّهِ هُمُ الْغَالِبُونَ(56 سوره مائده) أَلَا إِنَّ حِزْبَ اللَّهِ هُمُ الْمُفْلِحُونَ.(سوره مجادله)

مسلمانان دعا می کنند که عضو این حزب باشند

الهم اجْعَلْنِا مِنْ حِزْبِکَ فَإِنَّ حِزْبَکَ هُمُ الْمُفْلِحُونَ

2- حزب شیطان که تاسیس و فعالیت های آن شیطانی است و قران آن را زیانکار و موجب خسران می داند

أَلا إِنَّ حِزْبَ الشَّیْطانِ هُمُ الْخاسِرُونَ (19 سوره ی مجادله)