نادانی خصلت این افراد است. این افراد گناه و تخلفی را مرتکب می‌شوند؛ خداوند نیز نعمت‌هایی را به آن‌ها می‌دهد؛ ولی آن‌ها به علت سیاه دلی این نعمت‌ها را دلیلی بر تایید کار خود می‌پندارند. آن‌ها استغفار و توبه را فراموش می‌کنند و هر لحظه بیشتر در گناه فرو می‌روند تا آنکه به بد‌ترین معصیت‌ها می‌افتند.

می‌گویند عابدی مستجاب الدعوه بود که روزی برای او پیغام پادشاه را بردند که دخترش مریض است و برای او دعا کند. شیطان عابد را وسوسه کرد که دختر پادشاه را ببیند. بهانه کرد که باید دختر را به نزد او بیاورند. سپس بهانه کرد که دختر باید شب را نزد او بماند و وسوسه‌های شیطان ادامه یافت تا دختر را کشت. این عابد بی‌آبرو و به مرگ محکوم شد و وقتی می‌خواستند او را دار بزنند؛ شیطان به او گفت اگر بر او سجده کند از مرگ نجاتش خواهد داد و آخرین ذره‌های ایمان او نیز قبل از مرگش به تاراج رفت.

میر حسین موسوی هشت سال نخست وزیر جمهوری اسلامی ایران بود و این افتخار کمی نیست. او بیست سال این سابقه را یدک کشید. او وارد عرصه انتخابات ریاست جمهوری شد و این می‌توانست افتخاری برای او باشد. اما وقتی هنوز صندوق‌های رای باز نشده؛ ادعای پیروزی کرد و از طرفداران خود خواست به خیابان‌ها بیایند؛ قدم در راهی گذاشت که پله پله او را به سرنوشت بدی دچار کرد. او در هیچ‌یک از مراحل فتنه ۸۸ از عمل خود پشیمان نشد و در آخر نیز با حرمت شکنان عاشورا همراه گردید و از آنان دفاع کرد.

اگر آن عابد (با فرض صدق ادعای مستجاب الدعوه‌ای او) فریب شیطان را نمی‌خورد و با دعای او دختر پادشاه شفا می‌یافت؛ به جای آنکه ایمان و آبرو و جانش را از دست بدهد؛ جایگاهی عظیم نزد پادشاه پیدا می‌کرد. و اگر میرحسین موسوی نیز (با فرض صدق نیت
۲۸ ساله او) با قبول نتیجه انتخابات؛ این گناه عظیم را که بدون شک از گناه آن عابد بالا‌تر است مرتکب نمی‌شد و خاضعانه سر بر قانون فرود می‌آورد؛ اگر چهار سال بعد رئیس جمهور نمی‌شد؛ لااقل امروز نیز همچنان به نخست وزیر انقلابی مشهور بود.

فتنه‌ای که در خرداد ۸۸ توسط میرحسین موسوی و کروبی و اطرافیان تشنه مقام آنان رقم خورد؛ ضربه سختی بر نظام جمهوری اسلامی بود. گزافه نیست اگر بگوییم استمرار تحریم‌ها به علت اشتباه دشمن در ارزیابی این فتنه و طمع به موفقیت فتنه گران برای سرنگونی جمهوری اسلامی بود.

فتنه جویان در این مسیر آنچنان گستاخ شدند که عاشورای حسینی را فرصتی برای عرض اندام دانستند. تصور آن‌ها از ایمان مردم مانند همه تصورات آن‌ها غیر واقعی بود. حتی بی‌دین‌ترین انسان‌ها و ملحدان و کافران می‌دانند نفوذ فرهنگ حسینی در مردم ایران عمیق‌تر از هر چیز است. هرکس با هر ظرفیتی از آگاهی، از درگاه حسینی معجزاتی دیده که اهانت به این درگاه را بر نمی‌تابد. اگر مسئولین مربوطه در برخورد با فتنه گران شدت عمل نداشتند؛ این افراد منحرف در ارزیابی خود تصور کردند که می‌توانند وارد عرصه‌ای شوند که در عمق ایمان مردم جا دارد.

حرکت خودجوش مردم در نهم دی ۸۸ نشان داد وجدان بیدار ملت در دفاع از ایمان و اعتقادات خود، پویا و فعال و زنده و زاینده است. درسی که حضور حماسی مردم در این روز به دشمنان داد تاثیرات استراتژیکی در ارزیابی‌های دشمن نسبت به قدرت تهاجم و در عین حال بازدارندگی نظام جمهوری اسلامی ایران دارد و بدون شک مطالعات و تحلیل‌های فراوانی درباره این قدرت مردمی در محافل سیاسی و استراتژیک دشمن شده و خواهد شد.