محمد مهدی اسلامی- در میانه زندگی مدرن که روزمرگی و ماشینی شدن همه چیز ما را از تفکر به اعمالمان باز می دارد، شاید کمتر فرصتی پدید آید تا به آنچه از بن دندان معتقدیم نگاهی مجدد داشته باشیم و خود را با معیارهای خویش بسنجیم. به عنوان نمونه ما خود را پیرو امیرالمومنین علیه السلام می نامیم. پیرو به معنای کسی است که در عمل از الگوی خویش تبعیت می نماید و نه آنکه تنها در کلام بدان اکتفا نماید. اما بسیاری از ما در جشن میلاد ائمه اطهار تنها به شادی کردن و در عزای آنها تنها به گریستن اکتفا می نماییم و کمتر به دنبال افزایش دانش خویش از سیره آنها و تطبیق رفتار خویش بر اساس این الگوهای الهی هستیم. که اگر چنین بودیم نمای جامعه شیعی ما باید بسیار متفاوت از امروز بود.یکی از روشهای رفتاری امام علی علیه السلام که در آستانه سالروز میلاد پرسرورشان هستیم، کادرسازی و تربیت شاگردانی بود که برای اداره حکومت اسلامی مورد نیاز بود. به عنوان نمونه می توان به برخی اصحاب ایشان که به حکومت شهرهای بلاد اسلامی منصوب شدند اشاره کرد.
چهره هایی همچون سلمان فارسی، محمد بن ابی بکر و مالک اشتر نخعی که حضرت پیش از مسئولیت، آنها را آزموده و مسئولیت های گوناگون بدانها داده بود و سرانجام با طوماری از آموزه های اجرایی آنها را رهنمون ساخت. یکی از مشهورترین این متون نامه حضرت به مالک اشتر نخعی است که اصول مختلف کشورداری را در آن آموخته و از اقتصاد تا حقوق بشر را تبیین ساخته است تا آنجا که این نامه پس از قرنها نیز اقبالی جهانی یافته و به عنوان سند سازمان ملل ثبت گردیده است.شیعه واقعی باید در چنین ساحت های اجتماعی نیز مقلد امام خویش باشد و با داشتن برنامه ای بلند مدت و آینده نگری، نیروهای کارآمد برای اداره جامعه در بخش های گوناگون را تربیت نماید. یکی از افسوس های این دوره انتخابات این است که چرا بسیاری از چهره های موجود در رقابت (فارغ از جناح بندی ها) همانها هستند که هشت سال پیش رقابت را رقم زدند ؛ کسانی که قطعا امروز توان و نشاط 8 سال قبل را ندارند. چهره های جدیدی نیز که پای در عرصه گذاشتند اغلب فاقد آموزش های سازمان یافته برای اداره کشور هستند و دستشان از داشتن برنامه ای عملیاتی و راهبردی تهی است. بانک اطلاعاتی از مدیران دارای گفتمان مشترک ندارند و ... نتیجه آن می شود که آزمون و خطا در کارنامه مدیران ما بسیار دیده می شود.این در حالی است که در بسیاری از دیگر کشورها مدیران ارشد در یک فرآیند مشخص به رشد رسیده و با پشتوانه حزبی دارای تیم و برنامه به عرصه می آیند. اما متاسفانه ضرورت چنین امری هنوز در جامعه ما احساس نگشته است.اگر تاریخ صدر اسلام را بار دیگر مرور نماییم؛ خواهیم یافت که واژگانی همچون "حزب علی” و نیز رفتار حضرت در ایجاد سازمانهایی با اهداف مشخص مانند "شرطه الخمیس” و ... در سیر اجتماعی امروز ما مهجور است. برای بسط گفتمان امیرالمومنین در این عرصه میلادش را مغتنم شماریم.