فاطمه حسینی- یاد انسان را بیمار می کند.

بسیاری از نخستین ها توهم است: نخستین روز، نخستین ساعت، نخستین نگاه نخستین کلمات...

یاد، عین واقعیت نیست، تخیل آن است، یا وهم آن.

یادها و خاطره ها، فریبمان می دهند. چیزی بیش از یاد، بیش از خاطره، بیش از تمام
نخستین‌ها زندگی را زنده نگه می دارد: جاری کردن زندگی و سیلان دائمی آن. در گذشته ها به دنبال آن لحظه های ناب گشتن، آشکارا به معنای آن است که آن لحظه ها، اینک، وجود ندارند.

مشکل زندگی را زندگی می کند؛

به زندگی معنی می دهد.

شیرینی زندگی از آنجا سرچشمه می گیرد که تو بر مشکلات غلبه کنی. بدون این غلبه زندگیت خالی خالیست.

به خاطر بسپار که یاد لحظه های شیرین انسان را بیمار می کند...

آتشی که خاکستر شده، عزیز من، آتش نیست- حتی اگر داغ داغ باشد.

نگذاریم شعله بمیرد. فریب حرارت را نخوریم. اصل، رقص شعله هاست نه گل های سرخی زیر قبای خاکستر.