نکته بعد این که اساسا چه کسی گفته که مردم برای دیدن سریال به رسانه ملی جذب خواهند شد.

رویکرد بعدی که بهانه نگارش این مطلب شد، روی آوردن به کارگردانانی است که نسبت به تاریخچه سریال سازی تلویزیون درجه دو محسوب می شوند، اما کمی اسم و رسم دارند. مانند کارگردان همین سریال به شدت معمولی «ماه و پلنگ»!

سریالی که در جذب مخاطبان معمولی و عام رسانه ملی هم دچار مشکل است، چه رسد به مخاطب خاص و افزایش بیننده. جناب امینی در سریال های قبلی خود هم نشان داده دغدغه های ارزشمند و همسو با رسانه ملی ندارد، اما می تواند کار را جذاب در بیاورد.

اما آن تجربه های قبلی انگار این بار به کار او نیامده و این کارگردان تلویزیون و سینما را به ورطه ای
پایین از لفظ فیلم فارسی معروف انداخته است. نمایش عشق مثلثی هرچند با چاشنی دغدغه ای مثل «انتقام بد است» همراه شود، حالا دیگر ارزش نمایش در هیچ سینمای لاله زاری را هم ندارد، چه رسد به تلویزیون که قرار است دانشگاه باشد.

اساتید این دانشگاه که حالا قرعه اش به نام ماه و پلنگ افتاده حتی اجازه انتخاب به مخاطب و خانواده را نمی دهند که بدانند فرزندانشان را پای چه سریالی بنشانند.

کمترین کار ممکن در این زمینه پیوست یک عدد همراه با علامت منفی برای توجیه خانواده ها بود که زیر 15 ساله ها این سریال را نببینند. نه این که با آن همه تبلیغ وقتی همه درگیر قسمت های اول و دوم شدند بفهمند که کار از دست رفته و دیگر مگر می توان پسر و دختر در آن سن و سال را از پای تلویزیون عقب راند.

تفاوت نمایش عشق های مثلثی در سینما با تلویزیون این است که اولی را می توان نرفت اما دومی باید هشدار بدهد تا کمی حواس بیننده جمع تر باشد. در نگاه فرزندان و همسرانی که »ماه و پلنگ» تماشا می کنند، می توان مشکوک شد. و این شک خانمان سوز است.

زرین کوب، تهیه کننده و مطلبی نویسنده این داستان، قبلا در تیم ستایش با هم همکار بودند اما با کارگردانی سلطانی. حالا احمد امینی وسط آمده و در تجربه همکاری با این تیم، انتقادات زیادی را پیش روی خود می بیند.

نمایش زندگی تجمل گرایانه در جای جای سریال، حتی اگر مقابل نمایش کمرنگ یک خانواده فقیر، با گذشت، و صد البته چادری باشد، هیچ تأثیری ندارد. این جا همه زندگی ها اشراف گرایانه است. تمسک به شعارهایی هم که رییس دادگاه مبنی بر حقوق اندک خود و عقب افتادن کرایه خانه اش می دهد هم آن چنان در باور بیننده، نمی نشیند، چون شعار است و حرف دل کارگردان نیست. در خبرها آمده بود که تلویزیون، بخش هایی از این سریال را حذف کرده که با اطلاع از این خبر وقتی، دقیق بنگرید، متوجه درستی این خبر خواهید شد. شاید تیم سازنده خود را به این جمله راضی کند که اگر آن سکانس ها حذف نمی شدند، حالا سریال رنگ بهتری می گرفت، اما این رنگ مورد نظر تیم سازنده، رنگی نیست که مجموعه صدا و سیما و مخاطب آن بپسندد، حالا چرا همچنان سراغ چنین کادری برای ساخت سریال می رود، سؤالی است که دوباره ما را به ابتدای نوشته باز می گرداند.