هر ساله چراغانی های نیمه ی شعبان، آنان که از پنجره ی تاریخ به بیرون می نگرند را به یاد این جمله ی معروف حضرت امام(رحمت الله علیه) می اندازد که :« دیـروز حجتیه اى ها مبارزه را حرام کرده بودند و در بحبوحه مبارزات تمام تلاش خود را نمودند تـا اعـتـصاب چراغانى نیمه شعبان را به نفع شاه بشکنند...» انجمن حجتیّه عنوان تشکیلات و گروهی است که پیش از پیروزی انقلاب اسلامی و حتّی چند سالی در نظام جمهوری اسلامی، فعّالیّت رسمی و علنی داشتند. هم اکنون نیز فعّالیّت زیر زمینی دارند که هر از چندی روی زمینیان صدایش را به وضوح می شنوند. امّا از آنجا که این گروه سال ها بدون در دست داشتن تابلوی "انجمن حجتیّه" به حیات خود ادامه داده، و متأسفانه از شناساندن صحیح آنان به نسل های بعدی انقلاب نیز غفلت شده، نامی آشنا ولی چهره ای مجهول از انجمن به جا مانده است. ناگفته نماند که نسل انقلاب نیز بعضاً تعاریف ناصحیحی از انجمن ارائه می دادند، چه رسد به امروز! به عنوان نمونه در حماسه ی سیاسی که پشت سر نهادیم، نام انجمن چندین بار از طرق مختلف به گوش مردم خورد.
        در اوایل خردادماه خانم نعیمه اشراقی در مصاحبه با سایت روزآنلاین از رسانه های ضدانقلاب و بیگانه، اتهامی به مسئولان جمهوری اسلامی وارد کرده و در پاسخ به سوال فرشته قاضی مبنی براینکه دلیل اصلی ردصلاحیت آقای هاشمی چیست؟ گفت: «درباره دلیل اصلی نمی توانم حرف بزنم. آقایان هم که تنها به سن اشاره کرده اند. به نظر من انتقال قدرتی دارد صورت میگیرد. کسانی که ما به آنها انجمن حجتیه ای میگفتیم در زمان امام قدرتی نداشتند چون امام با تفکر آنها مخالف بود و تفکر واپس گرایی داشتند که امام خطرشان برای کشور را از کفار و منافقین هم بیشتر میدانست اکنون شاهد هستیم که انتقال قدرتی صورت میگیرد بین پیروان امام و آنها. یعنی پیروان امام را از صحنه بیرون میکنند و از صحنه خارج می شوند و حجتیه ای ها قدرت را در دست می گیرند.» براساس این ادّعا حال نوبت آن است تا خانم اشراقی، ارتباط جناب حجت الاسلام و المسلمین روحانی را با انجمن حجتیّه اثبات نمایند! چندی بعد، یکی از کاندیداهای محترم در سفر تبلیغاتیش به قم اینگونه گفت:«نباید اجازه بدهیم انجمن حجتیّه که در سال 58 به فرمان امام خمینی (ره) منحل شد با نام، روش دیگر و لفاظی، اسلام غیرانقلابی را به جامعه وارد کند چرا که این خطر بزرگی به شمار می‌رود.» این برادر محترم فراموش کرده بودند که انجمن سال 62 و نه سال 58، به صورت داوطلبانه و نه به فرمان امام، تعطیل شد و نه منحل! چند روز بعد یکی از جامعه شناسان سیاستمدار، قلم به دست گرفت و بدون هیچ مناسبتی در یکی از سایت های تبلیغ کننده ی همان کاندیدا درباره ی خطر انجمنی ها هشدار داد:« اینها در دوره های گوناگون رنگ عوض می کنند و به شکل دیگری وارد می شوند.» کاندیدایی دیگر در برنامه ی "انتخاب" شبکه 3 آنان را گروهی انحرافی دانسته و گفت:« در 19 و 20 سالگی منحرف نشده‌ام، با انجمن حجتیه، آزادی‌خواهان و منافقان همراه نشده و از راه راست منحرف نشدم.» دو روز مانده به انتخابات نیز در روزنامه ای که دو صفحه ی کاملش را به دفاع از دولتمردی اختصاص داده بود، آمده بود:«حجتیه درست است که معتقد به امام زمان (عج) و حجت است اما می گوید دنیا باید سقوط کند تا او بیاید.» در مصاحبه ای هم که روز انتخابات در سایت ها منتشر شد، استادی که خود قبل از انقلاب انجمنی بوده، پس از ذکر تفاوت هایی از خط فکری استادش با انجمن که هیچگاه هم انجمنی نبوده، شباهت جریان استادش با انجمن را اینگونه توصیف کرد:« خیلی تاکید روی سنت و نیز روی بی‌اعتنایی به رأی مردم و نظر مردم و این جور چیزها؛ می توان گفت اینها شباهت است.»!
      به راستی انجمن حجتیّه چیست که در مقطعی 20 روزه برخی به درستی و برخی دیگر به اشتباه درباره ی آن قضاوت نموده و به این میزان از آن نام برده می شود؟ چرا برخی از سیاسیّون همچنان بر برخی افراطیّون دهه ی60 اقتدا نموده و برای سرکوب فرد یا جناح مقابل، از برچسب انجمنی بودن استفاده می کنند؟ چرا در طول بیش از سی سال، کتب مخصوص شناخت انجمن کمتر از انگشتان یک دست است و آن هم سرشار از اشکالات اساسی! چرا تا به حال فقط یک مستند یک قسمتی، مخصوص انجمن حجتیّه ساخته شده است؟ چرا خود انجمنی ها بنا دارند سکوت را ترجیح داده و دفاع از خود را به جلسات درون گروهیشان منحصر کنند؟ و ده ها سئوال دیگر...
       هرچند که معرّفی کامل و صحیح انجمن حجتیّه مثنوی هفتاد من کاغذ می طلبد، امّا به جهت آن که ما نیز فقط طرح پرسش نکرده باشیم، از تاریخچه ی این گروه عبور نموده و فقط به ارائه ی سه محور اصلی خطّ فکری این گروه در حال حاضر بسنده می کنیم:
1-    مخالفت با تشکیل حکومت اسلامی در عصر غیبت به دلایل گوناگون از جمله عدم عصمت رهبر و روایات بطلان قیام قبل از ظهور که طبیعتاً این نگاه منجر به مخالفت با ولایت فقیه مدّنظر امام(رحمت الله علیه) می شود.
2-    مخالفت افراطی با فلسفه و عرفان و نوعی اخباری گری، که از یک اختلاف نظر علمی خارج شده و اساتید انجمن با تبعیّت از مؤسّس انجمن مرحوم شیخ محمود حلبی، حتّی در مواقعی علاوه بر توهین به فلاسفه و عرفا، نسبت کفر و شرک به آنان می دهند.
3-    مخالفت با وحدت شیعه و سنّی به بهانه ی مخالفت با وهابیّت که البتّه این موضوع بیشتر پس از پیوستن کمونیسم به موزه های تاریخ سیاسی جهان، در دستور کار انجمن قرار گرفت. و هم اکنون نیز با انتشار آثار علمی و هنری و اعزام مبلّغ، در این راستا فعّالند.

      اگر بخواهیم حاصل عملکرد انجمن حجتیّه را در زمان کنونی در یک عبارت خلاصه نماییم، شاید صحیح باشد که بگوییم:« تربیت نیروهای متدیّن ضدّانقلاب یا حدّاقل بی تفاوت». امّا آنچه که در قضاوت ها نباید فراموش شود، آن است که تشکیلات انجمن حجتیّه یک موضوع است و خطّ فکری انجمن حجتیّه موضوعی دیگر. ممکن است برخی از افراد هیچ پیشینه ای از ارتباط یا عضویّت در انجمن حجتیّه نداشته باشند، امّا تفکّراتشان یا حدّاقل بخشی از افکارشان شبیه به انجمن است. هرچند که این مسئله به نوبه ی خود نقصی عیان به حساب می آید، امّا نباید راه را برای نسبت انجمنی دادن به افراد برای ما هموار کند. البتّه برای شناخت انحراف این تفکّر و آگاهی از روش های به خصوص برای امر به معروف و نهی از منکرشان، تجهیز به مطالعه و تحقیق از ضروریّاتی است که هرگز نباید از آن غفلت کرد. در غیر این صورت نه تنها برای مبارزه با این خطّ فکری توفیقی به دست نخواهیم آورد، بلکه ممکن است در خود ما نیز اثر منفی گذاشته شود. در هر صورت در اهمیّت پرداختن به موضوع انجمن حجتیّه و این خطّ فکری همین سخن معمار کبیر جمهوری اسلامی کفایت می کند که حدود 5 سال پس از اعلام تعطیلی ظاهری انجمن، خطاب به فقهای شورای نگهبان، هشدار دادند:« حواستان را جمع کنید که نکند یکمرتبه متوجه شوید که انجمن حجتیه‏ایها همه چیزتان را نابود کرده‏اند.»