آقای عسگر اولادی جزو موسسین و بنیانگذاران حزب مؤتلفه اسلامی هستند که طبیعتا حق بسیار زیادی بر گردن این تشکیلات دارند و در راستای اهداف آن سیزده سال زندان را تحمل کردند و در جوانی در کنار کانون مرکزی این حزب مبارزات اسلامیشان را تحت رهبری حضرت امام به سرانجام رساندند. به همین دلیل بدنه حزب شخصیت آقای عسگر اولادی را به عنوان پدر معنوی خود و به عنوان فصل الخطاب در موضع گیری‌ها تلقی می‌کرد و سهم بسیار زیادی در ارتقا جایگاه حزب و بویژه حرکت صحیح حزب در مسیر اهداف و آرمان‌های انقلاب امام و رهبری برای وی قائل بود. اما با بررسی عملکرد او نمی‌توانیم حتی موردی را پیدا کنیم که ایشان خلاف نظر جمع عمل کند یا اینکه تصمیماتش را بدون مشورت جمع بگیرد. حتی موضع‌گیری‌های تشکیلاتی و سیاسی مرحوم عسکراولادی در دورانی که دبیرکل حزب بودند مبتنی بر خرد جمعی، تنظیم و اعلام می‌شد و این نشانه جمع‌گرایی مرحوم عسکراولادی بود.

اعتقادات عسکراولادی به فعالیت‌های تشکیلاتی همانند اعتقاد شهید بهشتی بود که حزب را معبد می‌دانست. در حزب هم سیاست مرحوم عسکراولادی عین دیانتش بود بر اساس معیارهای اخلاق و تقوای سیاسی عمل می‌کرد و حزب و فعالیت حزبی را کار عبادی تلقی می‌کرد.

مرحوم عسکراولادی در کار تشکیلاتی معتقد به میدان دادن به جوانان و استفاده از آنان در فعالیت‌های حزبی بود. وی به جوانان اعتماد بالایی داشت و به آنان ارزش می‌داد و سعی می‌کرد با جلو انداختن آنان و حمایت از آنان زمینه را برای کادرسازی آینده کشور و حزب فراهم کند.

مرحوم عسکراولادی در تمامی دوران عمر پربرکت سیاسی خود همواره بیشترین نقش را در انسجام و حفظ وحدت میان نیروهای دلسوز و اصیل انقلاب از همه جریان های مختلف سیاسی بر عهده داشت. این شخصیت مبارز با نگاه اعتدال گرای خود همه جریان ها و نیروهای سیاسی کشور را به وحدت و یکپارچکی در راه اعتلا و حاکمیت دولت اسلامی دعوت می کرد. مرحوم عسکراولادی به مراتب به عنوان نماینده اصولگرایان برای فراهم کردن زمینه مذاکره با اصلاح طلبان به مکاتبه با آنها پرداخته‌ بودند، اما اصلاح طلبان این مسیر را بسته و حاضر به ادامه نشدند. حتی ازسوی مجمع روحانیون و خاتمی جواب نامه‌های دلسوزانه و منطقی عسکراولادی داده نشد. با هرگونه افراطی گری و حذف نیروهای دلسوز انقلاب مخالف بود. تعامل، خرد جمعی، مشورت و گفتگو حتی با مخالفان و ولایتمداری از بارزترین ویژگی‌های آن مرحوم بود که موجب شده بود به عنوان یک داور منصف و معتمد همه جریان های سیاسی در کشور شناخته شود.

ایشان در نقد افراد و شخصیت های سیاسی هیچ گاه از مسیر عدالت و انصاف خارج نشد و از افراطی گری متنفر بود. مرحوم عسکر اولادی حذف و کنارگذاشتن سرمایه‌های مدیریتی در کشور پس از روی کار آمدن هر دولت را بزرگترین آسیب در جهت گیری هاو توسعه همه جانبه کشور می دانست.

مرحوم عسکراولادی در بعد سیاسی و تشکیلاتی جزء شخصیت‌های کم‌نظیری بود که سعه‌صدر و نظم تشکیلاتی‌اش، می‌تواند الگویی برای عناصر حزب‌گرا و تشکل‌گرا در کشورمان باشد. فقدان این شخصیت بی نظیر برای همه جریان های سیاسی و دلسوزان نظام یک ضایعه دردناک بود و حضور چشمگیر شخصیت ها و نیروهای مختلف از همه جریان های سیاسی و پیام های آنها در فقدان این یار صدیق امام (ره) را می توان گواهی بر مقبولیت و محبوبیت آقای عسکراولادی دانست.