محمد مهدی اسلامی- به خوبی به یاد دارم که برخی دوستان فعال در بسیج دانشجویی؛ نقل می کردند که روحانی چگونه آنها را به خاطر اعتراضاتشان مقابل کاخ سعد آباد تشویق کرده بود. موضوع مربوط به اواخر مهرماه  ده سال قبل است؛ زمانی که روحانی میزبان وزرای خارجه فرانسه، انگلیس وآلمان بود و صدای مخالفت دانشجویان با مذاکره، سبب تقویت قدرت مذاکره گنندگان در برابر دشمن شده بود؛ تا جایی که از دبیر وقت شورای عالی امنیت ملی نقل شد که جک استرو، وزیر امور خارجه انگلیس گفته بود دولت ایران با یک برنامه از پیش طراحی شده این دانشجویان را مقابل سعدآباد جمع کرده تا اهرم فشاری برای دولت بریتانیای کبیر در مذاکرات باشد.

اینکه آن مذاکرات دچار چه خطاهای راهبردی بود، چرا نتیجه نداد و ... موضوع بحث فعلی نیست؛ این یادآوری نوعی "دفع دخل مقدر" است برای کسانی که می خواهند بگویند که اگر صدای اعتراضی بلند گردد، به منزله تضعیف دیپلماسی کشور است. بر خلاف نظریه این تفکر، معتقدم انتقاد مستدل و نیز مطالبه عدم تسلیم شدن در برابر فشار غرب؛ نوعی تقویت و کمک به روند مذاکرات است.

مقدمه دومی هم لازم است. اینکه مدعی هستند این مذاکرات پس از دیدار با رهبری بوده است و قطعا با نظر موافق ایشان رخ داده است. کافی است که سخنرانی آغاز سال امام خامنه ای را بار دیگر بخوانیم. گویی پاسخی به ادعاهای وقیحانه اوباما در سازمان ملل است. (همان که برخی با خوشبینی غیرواقعی تلقی مثبت از آن دارند) در پایان دقایقی طولانی رهنمودهای ایشان در خصوص مذاکره، فرمودند " آمریکائی‌ها مرتب از راه‌های گوناگون به ما پیغام می دهند که بیائید درباره‌ی مسئله‌ی هسته‌ای گفتگو کنیم ... آمریکا و جمهوری اسلامی دو به دو، درباره‌ی مسئله‌ی هسته‌ای ایران بحث کنند.. من به این اظهارات خوشبین نیستم، اما مخالفت هم ندارم" و در ادامه فرمودند "همین‌جا من این را بگویم که از جمله‌ی تاکتیکهای تبلیغاتی اینها این است که گاهی شایع میکنند که از طرف رهبری، کسانی با آمریکائی‌ها مذاکره کردند؛ این هم یک تاکتیک تبلیغاتیِ دیگر و دروغ محض است... در چند مورد، در طول سالهای متمادی، در دولتهای گوناگون، کسانی بر سر موضوعات مقطعی ــ که ما هم مخالفتی نداشتیم ــ با آنها مذاکره کرده‌اند؛ اما مربوط به دولتها بوده است. البته همانها هم موظف بوده‌اند که خطوط قرمز رهبری را رعایت کنند؛ امروز هم موظفند و باید رعایت کنند."
بار دیگر در دیدار اخیر خود با فرماندهان سپاه و اندکی پیش از مذاکره اخیر فرمودند " ما مخالف با حرکتهاى صحیح و منطقى دیپلماسى هم نیستیم؛ چه در عالم دیپلماسى ، چه در عالم سیاستهاى داخلى. بنده معتقد به همان چیزى هستم که سالها پیش اسم‌گذارى شد "نرمش قهرمانانه" نرمش در یک جاهایى بسیار لازم است، بسیار خوب است؛ عیبى ندارد، اما این کشتى‌گیرى که دارد با حریف خودش کشتى میگیرد و یک جاهایى به دلیل فنّى نرمشى نشان میدهد، فراموش نکند که طرفش کیست؛ فراموش نکند که مشغول چه کارى است؛ این شرط اصلى است؛ بفهمند که دارند چه‌کار میکنند، بدانند که با چه کسى مواجهند، با چه کسى طرفند، آماج حمله طرف آنها کجاى مسئله است؛ این را توجّه داشته باشند."
کافی است برای فهم دقیقتر نگاه امام امت به مقوله مذاکره با آمریکا، جستجویی در پایگاه اطلاع رسانی ایشان داشته باشیم تا با دستی پر برگردیم. (این لینک اینجا کار شود: http://farsi.khamenei.ir/keyword-content?id=1045) به دیگر سخن عدم مخالفت به معنای موافقت نیست.
حال اینکه چرا باید کار امت اسلامی به نقطه ای برسد که اندیشمندی که راهنمایی هایش همواره مطابق صلاح امت بوده است؛ از ارشاد چشم بپوشد و تنها به کاستن از ضررهای یک روش با تعیین خط قرمز بیاندیشد، مهلتی دیگر می خواهد تا کارنامه مان را بازنگریم و خطاهایمان را دریابیم. اما امروز، شاید اصلی ترین وظیفه کسانی که خود را سرباز ولایت می دانند؛ تبیین واقعیات است که جایگاه دشمن چیست؟
باعث تاسف است که برخی چنین القا می کنند که دوستی با آمریکا حلال مشکلات خواهد بود؛ آیا دولتی که برای تحریم ایران مسیری را پیموده است که در تاریخ تحریمهای جهانی بی سابقه است ( و برخی ابعاد آن همچنان ناگفته مانده است) صرفا با یک مذاکره و لبخند از خصومت چشم خواهد پوشید؟ سرریشه های این دشمنی عمیق حتی در نطق سازمان ملل اوباما نیز بیرون زده بود و با اندک تأملی کنه آن قابل لمس است. اگر امروز نتوانیم بصیرتمان را در شناخت دشمن افزایش دهیم، در معرکه مذاکره زمین گیر خواهیم شد؛ از این رو معتقدم که سکوت امروز با توهم هایی همچون عدم تضعیف مذاکره کنندگان خیانت است. امروز هنگامه پاسخ به "این عمار" است...