محمد دیندار- در حالی که شبکه های مختلف تلویزیون هر سال با فرار رسیدن ماه مبارک رمضان، ماراتن و رقابت عجولانه ای برای تولید و ساخت انواع و اقسام سریالها را آغاز می کنند، اما این ماراتن به نقطه ای ختم می شود که سردرگمی بینندگان تلویزیون و حتی تلاش سازندگان این مجموعه ها  را به همراه دارد.
طی چند سال اخیر و بخصوص در ماه مبارک رمضان سال جاری، سریال های مختلفی که هر شب از شبکه های مختلف تلویزیون پخش می شود، از چنان تراکمی برخوردارند، که عملأ گاهی باعث می شود که تماشاگران این شبکه ها هر چند دقیقه به یکی از آنها رجوع کرده و  یکی از مجموعه‌ها را برانداز نموده و دوباره به سراغ شبکه ای دیگر و سریالی دیگر بروند. در حقیقت خیل بینندگان تلویزیون در ماه مبارک رمضان به تماشای تمامی سریال ها نمی پردازند و زمان محدود و تراکم این آثار باعث می گردد که مخاطبان ناخنکی به هر مجموعه زده و از کنار آن به سرعت بگذرند. همین مسئله این آفت را در پی دارد که هزینه های زیادی که بابت هر سریال و مجموعه صرف می شود، به علت ندیده شدن توسط بینندگان به هدر برود و ازطرفی مردم نتوانند بهره لازم و کافی را از این آثار متنوع کسب کنند. علاوه بر آن بی شک این مشکل خواه ناخواه و کم یا زیاد، تا حدودی تضعیف روحیه هنرمندان برنامه ساز را هم سبب می گردد. زیرا هر هنرمندی دوست دارد تا اثرش به شکلی وسیع در برابر دیدگان خیل مردم قرار گیرد و از این رهگذر انرژی مثبت دریافت نماید.
به نظر می رسد دوای این درد و رفع مشکلات اشاره شده، در گرو آن است  که صدا و سیما بجای اینکه یک رقابت داخلی بین شبکه های خود راه بیاندازد! چند شبکه پر مخاطبتر را انتخاب کرده و با ساخت آثاری ارزشمند و نمایش آنها در شبکه های منتخب، هم باعث انسجام سریالها و هم زمینه ساز تمرکز بیشتر، بهتر و دقیق تر بینندگان گردد.
در حقیقت تلویزیون بجای این همه پراکنده کاری و تولید آثار شتابزده و ضعیف، بهتر است که بجای کمیت، کیفیت را افزایش داده و به قول این ضرب المثل قدیمی، از تعارف کم کرده و بر مبلغ بیافزاید.