مهدی صولی- فرصتی شد تا باری دیگر از بعلبک که رومیان هلیوپولیس یا شهر آفتاب می نامیدندش و از نیایش گاه ژوپیتر از بزرگترین معابد باستانی جهان بازدید کنم.

بتکده ی باشکوهِ رومیان که هزاران انسان بی گناه برای بنای آن و به پای خدایان سه گانه فینوس و باخوس و ژوبیتر، در آن جان خود را ازدست داده اند.

در سرسراها و رواق های این معبدِشهرِآفتاب، زیبایی و ظرافت و فراست می بینی اما نشانی از "نور و روشنایی" نمی یابی، گویا باید جای دیگری به دنبال خورشید بگردی.

به گواه تاریخ یک بار نورِآفتاب در این شهر جلوه گر شده است.

در کتب تاریخی آمده که کاروان اسیران کربلا از این شهر عبور کرده و ماجرای راهب مسیحی و نجواهای عاشقانه وی با "سرِمبارک" در این شهر اتفاق افتاده است.

جایی آن سوتر از معبد که یک بار در شبانگاهی، خورشید در آن طلوع کرده است و مردمان شهر، به مسجد راس الحسین(ع) می شناسندش...

و اینک صدها سال پس از ان واقعه و فقط کمی آن سوتر، یعنی در سرزمینِ سیب و بر فراز کوهی زیبا و در روستایی کوچک به نام "ملیتا"، جوانانی از جنس نور، با عشق و دلدادگی به سالار شهیدان و پیشوای آزادگان، زمین را به آسمان پیوند داده اند.

کافی است غروبی دلنشین در آن وادی و بر فراز ابرهایی که فرشی از مهر زیر پای رهگذران گسترانده است، در امتداد آفتاب قدم برداری تا یاد کنی دلدادگانی را که از زمین دل کندند و به خورشید پیوستند.

هرچند بعلبک را شهر آفتاب نامیده اند، اما در ملیتا می توان لحظه ای با رقصِ عاشقانه یِ به خورشید پیوستنِ یارانِ آفتاب، یگانه شد.

ملیتا در منطقه "جبل عامل" واقع در جنوب لبنان قرار گرفته ویکی از روستاهای اقلیم التفاح است که ارتفاعات کوهستانی اطراف آن را فرا گرفته وشامل آرامگاه پیامبران، اولیاء وپادشاهان دوره های مختلف است.

ملیتا داستان کوهی استوار واراده مردان قدرتمند، که با ایمان، صبر واراده آزاد آن را ایجاد کردند؛ مبارزانی که در پشت هر سنگ وشاخه های هر درخت، داستان یک شهید ومجروح را به یادگار گذاشتند.

ملیتا کوهی است که مبارزان در طول دوره اشغال جنوب لبنان توسط اسراییل تا آزاد سازی آن در سال 2000 میلادی (1379 شمسی) در آن مستقر شده بودند.