١- خضوع: با پاى پیاده مشرف شدن به کربلاى معلا دلالت مى کند بر فروتنى زائر حسینى که دهها فرسنگ را با قبول سختیهاى مختلف آن ، ضمن طولانى بودن راه ، مى پیماید و به عشق آن زیارت هر سرزنشى را به جان مى خرد و ذره اى خم به ابرو نمى آورد تا ارادت و خضوع خود را به آستان قدس حسینى اثبات کند. اگر آن اظهار ارادت در طول قرون متمادى همواره وجود داشته، امروزه به صورت حربه اى کارساز براى مقابله با دین گریزان و دین ستیزان مستکبر حاکم بر شرق و غرب عالم و محو اراجیف آنها ، درآمده است.
٢- نظم: گام برداشتن در این راه به صورتهاى مختلف میسر است اما نقطه قوت آن در با هم رفتن است که در برگیرنده جلوه اى از اتحاد در مقابله با ظلم و جور و جهل و خرافه است. همه در این مسیر در کنار هم و دست در دست هم ، فارغ از نژادگرایى و ملى گرایى و بومى گرایى و طائفه گرایى ، زیر پرچم ابى عبدالله الحسین علیه السلام ، براى نیل به سربلندى و آزادگى و شرف انسانى به پیش مى رویم.
٣- اخوت: در این مسیر همه به فکر یکدیگرند و کسى خود را برتر از دیگرى نمى داند و نمى بیند؛ از خود بینى و خودخواهى و خودرأیى خارج شده و حس برادرى و مهربانى در وجودش شعله ور شده ، و در مقابل ارتکاب جرم و خدعه و تقلب و تخلف قد علم کرده است.
٤- ایثار: تمام کسانى که در این برنامه زیارت حضور دارند مشتاقند که آنچه را آورده اند و آنچه را در اختیار دارند با اولویت براى دیگران صرف کنند و میزبان زوار باشند ولو خود بدان نیاز داشته باشند. گذشت از خود و خواسته هاى نفسانى ، براى نجات دیگران، سرلوحه تمامى اقداماتشان است.
٥- مواسات: توجه به درد دیگران و جستجوى راه حل براى مشکل دیگران و اظهار همدلى و همدردى با دیگران و گره گشایى از کار دیگران در وجود همه موج مى زند و اگر در این مسیر موفق به نشان دادن این اهتمام نسبت به دیگران نشوند احساس مى کنند کارى از پیش نبرده اند و عملشان مقبول نشده است و عمرشان را به بطالت گذرانده اند.
اینها بخشى از میراث عظیم حسینى است که در زیارت اربعین نمود مى یابد تا زوار با جان و دل آن میراث گهربار را دربرگیرند و از آن محافظت کنند و در بازگشت به میهن همیشه به یاد آن باشند و ارزشها و زیباییهاى آن را به خاطر بسپرند و به رسم سوغات ، به دیگران تقدیم نمایند.
به مدد این میراث است که ما مى توانیم در هر دوران بر مشکلات خود فائق بیاییم، مفاسد امور خود را ریشه کن کنیم ، به یکدیگر احترام بگذاریم و از دغلبازى و تزویر ابراز انزجار کنیم، به فکر استقرار نظم و انضباط در منتها درجه آن و تلاشى خستگى ناپذیر در زندگى فردى و اجتماعى خود باشیم ، خیر و صلاح یکدیگر را طلب کنیم و در آن راه، بر هم سبقت گیریم و دنیا را شگفتزده ارزشهاى اعتقادى خود و رفتار و اخلاق باشکوه و سراسر آبروى حسینى خود کنیم.
مبادا بگذاریم بدخواهان ما کوچکترین اخلالى در این آیین مقدس مردمى ابجاد کنند و آن را به سمت دولتى و تشریفاتى شدن یا وابستگى به نهادهاى عمومى و بیت المال، سوق دهند و انگیزه هاى شخصى حاکم بر آن را که از دل سالم برخاسته است ، تضعیف کنند و خضوع و نظم و اخوت و ایثار و همدردى و آینده سازى را ، باوجود اهتزاز پرچم حسینى، مخدوش یا کمرنگ نمایند.
اللهم ارزقنا شفاعت الحسین یوم الورود