دانشجویان را به مسجد دعوت می‌کرد ، آنها را به راهشان می‌آورد ( چون یک عده آدمهای ناآگاهی به عنوان انجمن اسلامی آنجا بودند ) و بالاخره مسجد را تمام کرد . جلوتر از اینکه مسجد تمام شود ما سه اتاق داشتیم یک اتاقش را ما می‌نشستیم و دو اتاقش تعلق داشت به انجمن اسلامی ایرانیان در هامبورگ .
ایشان این اسم را برداشت و آنجا را به اسم «مرکز اسلامی در هامبورگ» درآورد، چون ایرانی که نوشته بودند کسی زیاد نمی‌آمد ولی موقعی که مرکز اسلامی شد مرتب از تمام دنیا به آنجا مراجعه می‌کردند ، اولین نماز عید قربان که در آلمان خوانده شد و خیلی هم برای آلمانی‌ها عجیب بود که به امامت ایشان خوانده شد و تقریباً سه هزار نفر در این نماز شرکت کردند و این اولین نماز با این همه جمعیت بود که در آنجا برگزار می‌شد .
... منزل که می‌آمد همیشه بحث بود و کتاب و مطالعه دور هم می‌نشستیم و روی یک کتابی ، روی یک مطلبی با هم بحث می‌کردیم، زندگی ما سرتاسر این بود . حساب این نبود که کسی بیاید دور هم جمع بشوند ، دروغ بگویند ، بخندند و یا غیبت کنند ، حتی حاضر نمی‌شد کوچکترین حرفی پشت سر همین بنی‌صدر یا دشمنهای دیگرش بزند. اگر کوچکترین حرفی هم زده می‌شد فوراً ایشان ناراحت می‌شد اخم می‌کرد و می‌گفت حرف دیگر نداریم بزنیم؟ ! اگر حرفی نداریم برویم دنبال کار و مطالعه . من راضی نیستم حرف هیچکس را بزنید. شما بجای اینکه بنشینید پشت سر این یا آن حرف بزنید ، بگویید خدا به راه راست هدایتش کند ، با وجود اینکه اینها این همه دشنام می‌دادند ، این همه حرف به ایشان می‌زدند اصلاً هیچ وقت قلبش ، وجدانش قبول نمی‌کرد که کسی بنشیند پشت سر آنها حرف بزند .
ایشان همیشه دلش می‌خواست بین مردم و با مردم باشد ، هیچ وقت راحت طلب نبود که بخواهد زندگی راحتی داشته باشد .
همیشه فکر مستضعفین بود و تا موقعی که از دنیا رفت حامی ضعفا و بیچاره‌ها بود  اصلاً یک اخلاق نمونه‌ای داشت که هر ساعتی که در زندگی فکر می‌کنم ، می‌بینم عجب چیزی از دست ما رفت و ماقدرش را ندانستیم و واقعاً حیف شد نه فقط برای من حیف شد بلکه برای مردم هم حیف شد .