شرایط ما در آنجا جوری شد که به خاطر تهدید کردن ما در اطراف چند بمب‌گذاری کردند و حتی تهدید کردند که جایی که رفتیم، بمب‌گذاری شده است، ولی ما سفر را در این استان دارای امتحان خوب، یعنی تعامل بسیار خوب شیعه و سنی ‌ـ‌که شیطان عظیم، وهابی‌ها تخریب می‌کردند‌ـ ادامه دادیم. مسافرت من 7، 8 روز طول کشید و در یک نمازجمعه شرکت کردم، آن هم نمازجمعه سنی‌ها بود در استانی که اکثریت با سنی‌ها بود.

من وزیر بازرگانی بودم. آقا هم رئیس‌جمهورمان بود. من به‌جای اینکه به آقای موسوی، نخست‌وزیر گزارش کنم، رفتم خدمت مقام معظم رهبری و گزارش کردم. شاید هم در آنجا عرض کردم که هنوز خدمت آقای موسوی گزارش نکرده‌ام، اما منظورم از اینکه نزد شما آمدم این است که شما لطف کنید و به پاکستان بروید. مردم پاکستان خیلی به انقلاب اسلامی نزدیک هستند. مثلاً در خیریه‌ها و دارالایتام و مؤسسات فرهنگی‌شان عکس امام و عکس مقام معظم رهبری از عکس ضیاءالحق و دیگران پررنگ‌تر بود و شعارهای خوبی می‌دادند. وقتی می‌خواستند شعار بدهند، وزیر شعارشان می‌گفت: «نعره صلوات!» اسم امام را می‌برد و می‌گفت: «نعره صلوات!» وقتی گوینده‌شان از جمهوری اسلامی صحبت می‌کرد، وزیر شعارشان شعار می‌داد: «نعره تکبیر». برای جمهوری اسلامی تکبیر می‌گفتند. من همه اینها را خدمت آقا گفتم و گزارش شفاهی به حضرتشان تقدیم کردم. بعد هم در باره اینکه جنبه مذهبی ضیاءالحق قوی است، مثالی را عرض کردم و فرمودند در بین رؤسای جماهیر که به ایران آمده بودند و در جماران برنامه داشتیم، ایشان کسی بود که نماز نافله‌اش ترک نمی‌شد و مقید به نماز نافله است. آقا تصمیم گرفتند به پاکستان سفر کنند (1) و آن سفر، مؤثر و باشکوه و البته برای امریکا و انگلیس و غربی‌ها تحریک‌کننده بود تا جلوی چیزهایی را که ما مثبت می‌دانیم، در آنجا بگیرند.

پی نوشت:

1- سفر وزیر وقت بازرگانی و هیات همراه به پاکستان در آذرماه 1361 منجر به سفر سفر مقام معظم رهبری در روزهای پایانی دیماه سال 1364 شد. به تعبیر مرحوم استاد عسگراولادی حجم استقبال گسترده مردمی از آیت الله خامنه ای در این سفر که در تاریخ پاکستان بی نظیر بود، با انعکاس گسترده جهانی همراه شد.