در صنعت بیمه تجاری، همواره تعرفه و سرانه با یکدیگر تعریف می‌شوند، متأسفانه در مورد بیمه‌های درمان، تناسبی بین افزایش تعرفه و سرانه‌ وجود ندارد این در حالی است که باید بر مبنای افزایش سرانه، افزایش تعرفه‌های خدمات صورت گیرد لذا در پی افزایش تعرفه‌ها فشار زیادی بر بیمه ها تحمیل می‌شود زیرا سرانه به میزان قابل قبول افزایش نداشته است.

در این شرایط بیمه‌ها گرفتار 8 الی 9 ماه بدهی هستند درحالی که هیچ منبعی برای پرداخت بدهی بیمه‌ها درنظر گرفته نمی‌شود.اگر قرار است از طریق سرانه تأمین منابع مالی بیمه‌ها در دستور کار قرار گیرد باید شاهد افزایش منطقی سرانه‌ها مطابق با افزایش تعرفه ها باشیم در غیر این صورت به زودی شاهد از بین رفتن و سقوط مالی همه شرکت‌های بیمه‌ای در کشور خواهیم بود.درواقع بیمه رابطه‌ای بین سرانه و تعرفه است، در مواقعی که دولت متعهد به پرداخت سرانه است آن را کم درنظر می‌گیرد مانند بیمه روستاییان، اما زمانی که می‌خواهد خدمات ارائه دهد، وزارت بهداشت اقدام به بالا بردن هزینه خدمات می‌کند که نتیجه آن ناکارآمدی بیمه‌ها می شود لذا زمانی در این کشور می توان خدمات واحدی تعریف کرد که سرانه واحد برای همه افراد تعریف شود.امروزه سرانه کارکنان دولت، باسرانه روستاییان، تأمین اجتماعی، خدمات درمانی، خویش‌فرما و بیمه سلامت ایرانیان متفاوت است لذا ما چالش مهمی در پیش داریم که آن هم تأمین منابع است این درحالی است که دولت باید بین سرانه و تعرفه هماهنگی ایجاد کند تا آنها بتوانند همدیگر را پوشش دهند. متأسفانه باید اشاره کرد که شرایط نظام بیمه ای در کشور پایدار نیست و از سویی دیگر در قانون، تمام بودجه ای که برای درمان اختصاص می یابد را به وزارت بهداشت می دهیم اما از آن طرف تأمین هزینه‌های درمان را از بیمه‌ها توقع داریم در چنین شرایطی طبیعی است که بیمه ها محکوم به شکست خواهند شد.