مجتبی همدانی- دولت فعلی بر خلاف دولت های سابق سعی کرد از اولین روزهای فعالیت خود با شیب زیادی سیاست‌ها‌ی خود را اعمال کند. این موضوع در سیاست های داخلی و خارجی آن نمایان است و گویا تصور ذهنی این دولت آن است که همانند دولت های پیشین خود، برای سیاست هایش هشت سال فرصت ندارد.
در توضیح آن چه در بالا گفته شد به نظرمی آید دولت یازدهم پیش فرض های زیر را در سیاست های خود اساس قرار داده است:
دولت سابق فاقد تدبیر اداره کشور بوده است.
دولت فعلی با تدبیرترین دولت در بین دولت های سابق است. و نتیجه گرفته است که فاصله این دو دولت در اداره کشور بسیار زیاد است و دولت فعلی توانایی خارق العاده ای در اداره مدبرانه کشور دارد. نحوه برخورد ابتدایی دولت با موضوعاتی نظیر یارانه نقدی، سبد کالا، مسکن مهر و .... نشان از این تصور در دولت داشت.
بیشتر مسوولین اصلی دولت فعلی به هر دلیلی در هشت سال قبل کمتر در تصمیم گیری ها و اداره کشور دخالت داشته اند. آن ها سال ها در جلسات و گعده های داخلی خود منتقدانه از دولت پیشین انتقاد کرده اند؛ بدون آن که مایل باشند از واقعیت اجرایی موضوعات باخبر شوند. شاید این موضوع تا حدودی غیر قابل اجتناب باشد؛ اما اگر در آن افراط شود به پیش فرض های گفته شده در بالا منجر خواهد شد که به شدت مخرب خواهد بود.
نحوه مدیریت دولت در موضوع توزیع سبد کالا اگر خدای ناکرده بر اساس این بود که ثابت کند طبقه فقیری از دولت قبلی برجای مانده که برای چند کیلو برنج و مرغ صحنه هایی غیر لایق را پدید می آورند؛ قابل تامل و پیگیری است. اما اگر این چنین نبوده و امیدواریم چنین نباشد؛ باید گفت همان تجربه دولت سابق مبنی بر توزیع همگانی و بدون طبقه‌بندی درآمدی آنان بهتر و متمدنانه تر بوده و با کرامت ملت ایران نیز سازگارتر است. دولت می توانست به ثروتمندان جامعه نیز وکالت دهد که اگر به سبد کالای خود نیاز ندارند آن را به دیگران بدهد. تقسیم آشکار مردم به دارا و ندار و "نیازمند” و غیرنیازمند شایسته نیست و با اساس اخلاق و دستورات دینی سازگاری ندارد.
شاید سوال این باشد که به علت تعداد معدود سبدهای کالا، توزیع آن بین تمام مردم کشورمان امکان ندارد. در اینجا دولت می توانست یا سرشکن کردن بودجه ای که برای تهیه سبد کالا در نظر گرفته، سبدی کالا با ارزش بیشتری از یک دوره یارانه در نظر بگیرد و سپس با حذف یک دوره یارانه نقدی، هم برخی نقدینگی را از داخل جمع کندو هم کسری منابع مالی خود را جبران کند و با طولانی کردن مدت توزیع و نوبت بندی بر اساس رقم کارت ملی این کار این سبد را به همه مردم بدهد و موضوع را بهتر مدیریت کند. از این راه مشکل برنج هندی و مرغ ترکیه ای نیز حل می شد و البته دولت هم می توانست مشکل این دو کالا را صادقانه با مردم درمیان گذارد تا دشمنان ملت وقیحانه ادعا نکنند پول این سبد کالا را آن ها داده اند!
همچنین دولت در اداره پرونده هسته ای تصور کرد و یا همچنان این تصور را دارد که دولت سابق :
بیش از حد به دنیا بدبین بوده است.
دولت سابق بدون علت با اظهارات خود دنیا را علیه ایران تحریک کرده است.
طرف های غربی دارای درجاتی از حسن نیت هستند و مشکل ایران و غرب، سوء تفاهم آن ها به علت قصور ما در اطلاع رسانی از ماهیت واقعی برنامه هسته ای خودمان می باشد.
دولت با این سیاست و به سرعت به عرصه گفتگوهای هسته ای ایران وارد شد. برخی اظهار نظرهای اولیه همراهان آقای رئیس جمهور در سفر به نیویورک نشان از این تصور داشت. در تایید این موضوع یکی از آنان درشرح شنیده ای خود در مذاکرات هسته ای می گفت وقتی آمریکایی ها از ما شنیدند که ما قصد ساخت سلاح هسته ای نداریم؛ ناباورانه می گفتند ما از چنین چیزی اطلاع نداشتیم!! اظهاراتی از این دست در نزدیکان رئیس جمهور وجود داشت و تاسف آور است که اگر این دیدگاه در بین مسئولین دولت یازدهم رواج داشته باشد.
در اینجا ذکر این نکته ضروری است که مذاکرات هسته ای به عنوان سیاست همیشگی ایران از زمان ریاست جمهوری جناب آقای خاتمی توسط جناب آقای روحانی شروع و در زمان جناب آقای احمدی نژاد نیز توسط جناب آقای جلیلی ادامه یافته و اکنون نیز توسط جناب آقای ظریف و تیم مذاکره کننده وزارت خارجه پیگیری می شود و تردیدی در ضرورت آن نیست. مشکل آن جاست که ما به دلیل دیدگاه های غیر واقعی ومدیریت غلط موضوع در صحنه داخلی و برای استفاده‌های جناحی، به گونه ای عمل کنیم که هم موجب سوء استفاده دشمنان خارج گردد و هم اسباب ناامیدی در داخل را فراهم کند. همه مذاکره کنندگان هسته ای
می دانند که مردم و پافشاری آنان بر حقوق هسته ای خود، سرمایه بزرگی این مذاکرات است که باید از آن محافظت کرد.
این امید می رود که دولت جناب آقای روحانی با تدبیر شایسته تری موضوعات را حل کند و اولین ریاست جمهوری نباشد که برخلاف اسلاف به جای دو دوره، یک دوره چهارساله در این مسئولیت مقدس باشد و این سنت حسنه ملت ایران را بشکنند.