لزوم تغییر مسیر
در اینجا احساس می‌شد که خفقان و اختناق حاکم باید یک‌جوری به هم بخورد یعنی گاه شرایطی به وجود می‌آید که انسان می‌بیند کار عادی جواب نمی‌دهد و یک مبارزه صرفاً سیاسی نمی‌تواند کشور را از بن‌بستی که گرفتار شده نجات بدهد باید حادثه اتفاق بیفتد تا مسیر را به نوعی تغییر دهد.
آن چیزی که به نظر این عزیزان رسید این بود که باید مسبب این اتفاقات را مجازات کنند تا با ضربه زدن به رژیم شاید در برنامه‌های پرحجمی که تدارک دیده بود وقفه‌ای حاصل شود سابقه این رویکرد هم به دهه ۲۰ و ۳۰ و اقداماتی که فداییان اسلام برای تغییر سرنوشت کشور انجام داده بودند، می‌رسید.
در حافظه تاریخی این عزیزان هم‌چنین سابقه‌ای وجود داشت ممکن است در تحلیل و ارزیابی نهایی بگوییم ترور که نمی‌توانست حلال مشکل باشد بله با ترور نمی‌شود به صورت مبنایی وضعیت را تغییر داد اما به نظرم برای کسی که دارد مبارزه می‌کند می‌تواند به عنوان یک کاتالیزور و تسهیل‌کننده عمل کند و راه‌حلی باشد. اما حالا اگر همین را در قیاس با نگاهی که حضرت امام داشتند ببینیم حضرت امام ترور را تجویز نمی‌کردند شاید موافقت نکرده بودند ظاهراً گفته بودند الآن وقتش نیست ما دقیقا نمی‌دانیم نظر ایشان چه بوده نظر امام این بود که اگر بخواهیم کار اساسی بکنیم باید نظیر کاری را بکنیم که انبیاء و اولیاء خدا می‌کردند. آنان یک نهضت مردمی به راه می‌انداختند و جلودار حرکت‌های بزرگ مردمی می‌شدند و با حضور کامل آنان می‌شد یک کار اساسی کرد ولی این گروه نگفته بودند ما می‌خواهیم کار اساسی بکنیم این‌ها فقط می‌خواستند شرایط را تغییر بدهند و این کار در تغییر شرایط مؤثر بود به‌گونه‌ای که در کار شاه که می‌خواست چهارنعل به سمت وابسته کردن کشور به غرب و به امریکا پیش برود وقفه‌ای حاصل شد و مرحله بعد را با احتیاط عمل کرد البته بعدها بسیار بیشتر از آنچه پیش‌بینی می‌شد کشور را زیر دست و پای آمریکا انداخت.
ستایش کار شهدای موتلفه
از این جنبه من کار این شهدا را ستایش می‌کنم چون بن‌بست شکنی کردند در شرایطی که همه روحیه‌ها تضعیف شده و جامعه دچار افسردگی و خزان سیاسی شده بود این حرکت فضا را تغییر داد و حاصل کار این شد که پشتشان گروه‌هایی انگیزه پیدا کردند وارد مبارزه جدی به صورت مسلحانه و دیگر انواع مبارزه شوند.
اساسی‌ترین جریان مبارزاتی نهضتی بود که رهبری آن با حضرت امام و کارگزاران جریاناتی از جنس روحانیت و یا منتسب به روحانیت بودند امثال هیئت‌های موتلفه که پیوستگی خودشان را این‌طور تعریف کرده بودند که فعالیت‌هایشان را حتماً باید با مرجع تقلیدشان منطبق کنند و از آنجا خط بگیرند به این ترتیب یک‌جور سیاست‌ورزی متکی به اعتقادات دینی پایه‌گذاری شد که به نظر می‌رسد جزو آثار این دوره است.