سید علی اندرزگو هم به این مسجد آمده و با حاج صادق این مسئله را مطرح کرده بود که ما یک عده هستیم که می خواهیم با همکاری کسانی که همفکر ما هستند، به این رفتار های خشونت بار حکومت، جواب مناسبی بدهیم. در این دوره خفقان بعضی از افراد و گروه های زیرک، در لوای کارهای مذهبی و ادبی کار محلاتی تهران فعالیت داشتند و یکی هم همین هیئت حاج صادق امانی بود. شهید اندرزگو و دوستانش هم از طریق همین هیئت ها بود که به حاج صادق رسیدند.

در این هیئت ها معمولا یک مدرس، نقش هماهنگ کننده و رهبری کننده را داشت. اعضای این هیئت ها معمولا همدل و همراه بودند. آنها در کنار مراسم مذهبی و درسی که می خواندند، برنامه هایی چون کوهنوردی و شرکت در مراسم خیریه و عام المنفعه و برگزاری مراسم عبادی جشن ها و اعیاد را هم در مسجد محل داشتند. حاج صادق که نمی دانستند اینها واقعا که هستند و چه اهدافی دارند، سید علی را معرفی می کنند و به مرحوم شهید عراقی که با او صحبت کنند و ببینند قضیه از چه قرار است.

مرحوم عراقی با ایشان جلسات متعددی می گذارند و صحبت می کنند و بعدا به مرحوم حاج صادق می گویند که اینها آدم های خوبی هستند و می شود با آنها کار کرد. حاج صادق خیالشان از طرف اندرزگو راحت می شود و لذا این ارتباط برقرار می گردد.