صالح اسکندری- بی مقدمه! انتشار بخشی از جزئیات نامه اصلاح طلبان به رهبر معظم انقلاب و تاکید بر کاندیداتوری سید محمد خاتمی به عنوان  نامزد نهایی مورد تایید جبهه اصلاح طلبان با چه هدفی صورت پذیرفت؟ تاکید بر نام خاتمی یک درخواست مشورت است و یا خط و نشان کشیدن برای نظام؟ چرا امهات این نامه چند ماه مانده به انتخابات باید منتشر شود؟ اصلاح طلبان چه تصوری از جایگاه خود در کشور دارند؟  آیا آنها خود را در جایگاهی می بینند از مرحله اعلام برائت و ابراز ندامت از همراهی با فتنه گران عبور کرده اند که به صراحت بر کاندیداتوری یکی از مردودین فتنه 88 تاکید می کنند؟ و ...
برداشت بدبینانه از انتشار برخی از جزئیات نامه و طرح نام خاتمی، پیگیری پروژه "انتخابات آزاد" در الگوی مقراضی انحراف و فتنه از طریق تحت فشار قرار دادن نظام است که یا خاتمی علی رغم تمام سوابقش تایید صلاحیت می شود و یا اینکه انتخابات آزاد نیست.
برداشت خوشبینانه اما این است که تاکید بر نام خاتمی در جبهه اصلاح طلبان
 یک خطای استراتژیک با این تصور موهوم که وی تنها کسی است که در بین اصلاح طلبان دارای رای قابل توجه است. این اشتباه تاریخی حاکی از فقدان بازتولید در این جریان سیاسی است. یعنی بعد از حوادث فتنه 88 هیچ آسیب شناسی در جریان اصلاح طلب  صورت نگرفته و متناسب با این عدم تحرک هیچ بازساخت جدیدی به وجود نیامده که شایستگی های لازم برای نمایندگی یکی از اضلاع رقابت را در انتخابات آینده داشته باشد.
فهم راقم این سطور بر این است که بدبینی و خوشبینی بخشی از واقعیت های حیات سیاسی است. نه می توان به همه چیز و همه کس سوء ظن داشت و نه می توان خیلی خوشبینانه با فعل و انفعالات سیاسی برخورد کرد. تجربه سه سال پیش نشان داد نعمت امنیت و ثبات سیاسی کشور تا چه اندازه ارزشمند است. در این موضوع اما چه خوشبین باشیم و چه بدبین به نظر می رسد در هر دو حالت صلاحیت اصلاح طلبان برای نمایندگی یکی از اقطاب رقابت های سیاسی آینده با افشای جزئیات این نامه دچار خدشه شده است. انتشار جزئیات نامه اصلاح طلبان چه قطعه ای از جورچین " انتخابات آزاد" و محصول مشترک جریان فتنه و انحراف باشد و چه یک خطای استراتژیک در درون خانواده اصلاح طلبان در هر دو صورت صلاحیت های لازم را در این جریان از بین می برد.
گروه‌های دوم خردادی طی دو دهه گذشته در مسیر انتخابات‌های مختلف آزمون و خطاهای بسیاری انجام داده‌اند که هزینه های سنگینی برای آنها در پی داشته است. انتظار این بود که در این دور از انتخابات که شاید برای اصلاح طلبان آخرین سنگر در افکار عمومی باشد و شکست در آن به معنای حذف طبیعی از فضای سیاسی ایران تلقی می شود، به جبران مافات اندکی عقلانی تر از گذشته عمل کنند و با پرهیز از افراطی گری در عرصه انتخابات ظاهر شوند. دکوپاژ یک فضای افراطی و ساختارشکنانه با نقشی که شایسته است اصلاح طلبان در انتخابات آینده بازی کنند اصلا جور در نمی آید!
مگر اینکه بپذیریم بر خلاف سناریو دراماتیک نوشته شده کارگردان خاکستری اصلاح طلبان تدارک یک فیلم "اکشن" را برای انتخابات دیده است. شبیه آنچه در سال 88 رخ داد با این تفاوت که برای خود دستیاران جدیدی هم استخدام کرده است.
در فرایندهای مرتبط با گزینش کارگزاران سیاسی در ایران عدم آلودگی به فساد سیاسی و اقتصادی  یکی از مراحل ورود به ساختارهای سیاسی است. فساد سیاسی از یک نقطه شروع می شود اما با گذشت زمان قادر است ماهیت یک محیط زیست سیاسی را تغییر دهد. اگر به موقع
گند زدایی صورت بگیرد امیدی به تداوم و استمرار حیات عناصر و نیروهای سیاسی وجود دارد.سران فتنه با عدم محاسبه مختصات بازی،  خود و جریان متبوعشان را به ورطه فساد سیاسی سوق دادند. این فساد سیاسی که در دهه 70 اوج گرفت در دهه 80 به کودتایی تمام عیار علیه اراده ملت ایران تبدیل شد.
کسانی که این شرط را نمی پذیرند طبیعتا ویزای ورود به عرصه رقابت های سیاسی را ندارند و کسانی که امضا می کنند اما در عمل اعتقادی به آن ندارند و "آن راه دیگر" می روند دیگر مورد اعتماد ملت ایران نیستند.بدنه سیاسی دوم خرداد باید خود را مبرا از پلشتی فتنه کند. جامعه ایران تفتین نمی شود، فریب نمی خورد، نمی توان آن را دور زد و ... . بدنه سیاسی دوم خرداد قادر است از فساد سیاسی نمایندگی مدرنیسم
غرب گرا در ایران پرهیز کند و یک گفتمان جدید بسازد. گفتمانی که ضمن مرزبندی با دشمنان انقلاب و فریب خوردگانی که چشم به اشاره و تشویق دشمن دوخته اند ضلع پر رنگی در معادلات و رقابت های سیاسی دهه 90 باشد. دوم خردادی ها بهتر است با عبور از سیاست های آزمون و خطا ضمن اعلام برائت  از فتنه گران 78 و 88 صریح و روشن علت تغییرات مواضع خود را  برای افکار عمومی تبیین کنند وگرنه چنانچه این تغییر در شعارهای سیاسی صرفا در راستای قدرت‌طلبی تلقی شود با واکنش منفی رای دهندگان و رفتار انتخاباتی آنها مواجه خواهند شد.