اهتمام دکتر روحانی به این موضوع که با اولویت دیدار با اصلاح طلبان، سپس اقتصاددانان آغاز شده و وعده برنامه ریزی برای دیدار با اصولگرایان، نمایندگان مجلس و دیگر گروهها نیز رسما از سوی مسئول دفتر ایشان مطرح شده است، جای خرسندی دارد. اما این نشست و برخاست زمانی مطلوب تر خواهد بود که پشت سر آن کسی زمزمه نکند که « پی مصلحت، مجلس آراستند / نشستند و گفتند و برخاستند»
تیرماه چهار سال قبل بود که دکتر روحانی میزبان افطار اصلاح طلبان، اصولگرایان و ... بود. در دیدار با اصولگرایان رئیس جمهور از تجربه خود در نشست و برخاست با همه جناح ها گفت اما گمان می کنم رئیس جمهور این سخن را چهار سال به فراموشی سپرده بود. حداقل انتظاری که می رفت، تداوم این گفتگو ها به شیوه ای موثر بود. شیوه ای که به تعارفات اکتفا نگردد و کثرت حضار، مانع از امکان گفت و گوی سازنده نباشد.
به عنوان نمونه وی در آن افطار تصریح کرد « رکود و تورم که جناح نمی‌شناسد. شکم که جناح نمی‌شناسد. زندگی مردم که جناح نمی‌شناسد.» یکی از نقدهای پررنگ اصولگرایان در طی سالیان قبل، که در مناظره های انتخاباتی از سوی نامزدهای آنها نیز به صورت جدی طرح گردید، موضوع خطر افزایش نقدینگی بود. به عنوان مثال 27 اردیبهشت ماه سال گذشته، مهندس سید مصطفی میرسلیم در گفتگوی ویژه خبری شبکه دوم سیما گفت « نقدینگی باید صرف تولید شود اما با این وضع اگر از رکود خارج شویم اقتصاد کشور با یک تورم مخرب روبرو می‌شود. نقدینگی باید برای تولید به کار برود. جامعه گرفتار دلال بازی و واسطه‌گرایی‌هایی شده که مانند زالو به جان ملت افتاده است.»
چه نیکو بود رئیس جمهور محترم، این نشست همدلانه را بلافاصله پس از دریافت پیام تبریک رقبا برگزار می کرد. به عنوان مثال وقتی مهندس میرسلیم با توجه به اعلام رئیس جمهور در خصوص ضرورت عبور از دوران انتخابات و دعوت دولت وی برای همکاری با دیگران به منظور پیشرفت ایران و ساختن آینده بهتر؛ رسما اعلام کرد: «حزب مؤتلفه اسلامی همواره نظریات کارشناسی خود را به دولت ها ارائه داده است و همینک نیز آماده لبیک گویى به دعوت رئیس جمهور است.» و از داشتن برنامه برای اصلاح روند اجرای سیاستهاى اصل ۴۴ و جبران عقب‌ماندگی‌ها در این خصوص سخن گفت؛ چه خوب بود رئیس جمهور کار را به آنجا نمی رساند که در بهترین حالت تلقی تعارف از دعوت وی به اذهان خطور کند.
همدلى و مشارکت مستلزم انگیزه اعتقادى است و صرفا با درخواست و نصیحت حاصل نمى شود. اگر بخواهیم همدلى و مشارکت شکل بگیرد، باید این باور شکل بگیرد که خواسته رئیس جمهور صادقانه است و حاضر است از نظریات و پیشنهادها و قابلیتهایى که رقباى انتخاباتى او و کارشناسان و نخبگان همراه آنها که امروز اقلیت سیاسى شمرده مى شوند ، داشته اند و دارند به شکل مناسب کمک بگیرد. اگر چنین باوری ایجاد نشود، چنین نشست هایی به حداقل سود خود دست خواهد یافت و نتیجه جدی در اصلاح امور کشور نخواهد داشت.