اصل سخن وی متکی به این رهنمود امام خامنه ای بود که در 19 دیماه 1389 فرمودند " هنوز خیلى جا وجود دارد براى تحلیل و تبیین و روشن کردن زوایا و ابعاد این فتنه‌اى که دشمن طراحى کرده بود... این کسانى که شما بهشان می‌گوئید سران فتنه، کسانى بودند که دشمن اینها را هل داد وسط صحنه. البته گناه کردند.نبایستى انسان بازیچه‌ى دشمن شود ... عامل اصلى دیگرانى بودند که طراحى کرده بودند، به خیال خودشان محاسبه کرده بودند. به گمان آنها بساط جمهورى اسلامى بنا بود جمع شود؛ نه فقط حقیقت دین، حتّى شعارهاى دینى هم باقى نمانَد؛ برنامه این بود... ملت ایران توى دهن اینها زد و بساط اینها را جمع کرد.”
این تحلیل مورد قبول همه اعضای شورای مرکزی حزب موتلفه اسلامی بود که کاستن فتنه به سرکردگی نامزدهای انتخاباتی و در نتیجه تلقی آن به یک بازی انتخاباتی میان چند جناح انتخاباتی داخلی غلط است و سران اصلی فتنه آمریکا، انگلیس و صهیونیسم بودند و رهبر حکیم انقلاب اسلامی نیز به تصریح نسبت به تعبیر "سران فتنه” تعریض دارند.
اما مرحوم عسکراولادی هیچگاه نسبت به مجرمانه بودن اقدام علیه جمهوریت نظام و هتک مقدسات اسلامی در ایام فتنه تردید نداشت و عاملان آن را مستوجب محاکمه و مجازات می دانست. این سخن در مناظره تلویزیونی برگزار شده میان وی و مدیرمسئول روزنامه کیهان نیز عیان گردید.
این مقدمه از باب دفع دخل مقدر در برابر شبهه یکی دانستن رویکرد «حلقه جرم زدا از فتنه» و استاد عسگراوادی بود. چندی پیش در میان اخبار شنیده شد که جمعی از دلبستگان به اصحاب فتنه، سعی بر هموار نمودن راه بازگشت آنها را دارند. بر طبق این خبر در جلسه این حلقه تقسیم کاری انجام شده و هر یک
وظیفه ای بر عهده گرفته اند. برخی اقدام به تهاجم به نقادان سابقه تاریخی میرحسین موسوی کردند، برخی سعی به زنده کردن نام موسوی و کروبی در رسانه ها برای مقابله با فراموشی آنها کردند و ...
در این میان عملکرد دکتر علی مطهری قابل تأمل تر است. وی در کنار برخی اقدامات جنجالی دیگرش نامه ای به رئیس جمهور و سپس دبیر شورای نگهبان نوشت که قطعه ای از پازل «قبح زدایی از جرم بزرگ فتنه» محسوب می شود و وظیفه درخواست پایان حصر را بر عهده گرفته است.
اصلی ترین خواسته وی در این نامه پایان حصر و محاکمه این دو نفر است. در حالی که خود به خوبی می داند با حجم جرائمی که در هشت ماه فتنه گری رخ داد و این دو نفر فرمانده عملیات آن بودند؛ حتی بر اساس دیدگاه مکتوب و منتشر شده از فقهایی همچون آیت الله موسوی اردبیلی که سابقه رفاقت دیرین با این دو نفر دارد، مجازات مصرح در قانون برای محارب و باغی خواهد بود. اینکه وی تلقی کرده است که حصر جایگزین محاکمه منتقدان خوش سابقه شده است را باید وارونه نمایی حقیقت دانست. آنها در این مدت از گزند تروریستهای سرویسهای جاسوسی بیگانه – که قصد تهییج عواطف مردم با ترور و انتساب به جمهوری اسلامی را داشتند - مصون نگه داشته شده و بهترین امکانات درمانی را در اختیار گرفته اند. تصاویری که فرزندان آنها منتشر کرده اند گویای شرایط رفاهی کامل است و تنها راه ارتباطشان با وسوسه گران و دست های تحریکگر بیگانه قطع شده است. شاید همان سابقه خدمات است که سبب شفقت نظام و عدم مجازات این دو گردیده است تا بلکه فرصت توبه یافته و با «جبران» خطاهای خود مانع از اجرای مجازات محارب گردند.
این توبه همان خواسته مرحوم عسگراولادی بود برای بازگشت آنها به دامن نظام بود. اصرار به کشاندن این دو به دادگاه قطعا از موضع خیرخواهی برای آنها نمی تواند باشد. اما تأمل برانگیزتر، بخش آخر نامه وی به رئیس جمهور است که وی رئیس جمهور را تهدید به سؤال کرده است! سؤالی که قطعا با حد نصاب لازم فاصله زیادی دارد، زیرا تعداد نمایندگانی که حاضر به همکاری با اصحاب فتنه باشند، قطعا کمتر از تعداد انگشتان یک دست است. آیا او به راستی دچار توهم درباره جایگاه و محبوبیت خود شده است که چنین نامه نگاری می کند یا با علم به عدم توان به مقاصد دیگر چنین تهدیدی را مطرح کرده است؟ آیا تلاش او را باید نشان طراحی یک کمیته جنگ روانی برای آغاز تنش سیاسی جدید دانست؟