این مراکز با حق بیمه کارگرانی بنا شده که در کارگاه‌ها دست و پا و حتی جان خود را از دست داده‌اند و هر کارگری 27 تا 30 درصد حقوق خود را به عنوان حق بیمه به تامین اجتماعی می‌پردازد.
در سال‌های قبل و بعد از انقلاب هیچ دولتی به تامین اجتماعی کمک نکرده و امکانات در اختیار آن قرار نداده است. این سازمان بسیار موفق عمل کرده و هیچ سازمانی موازی تامین اجتماعی در کشور نداریم.
اگر هم سازمانی موازی تامین اجتماعی در دولت وجود داشت، باید در بودجه هر سال 30 تا 40 هزار میلیارد تومان به آن بودجه اختصاص می‌دادیم.
بنای این سازمان از ابتدا خوب نهاده شده و حدود 60 تا 70 سال است که با خوش نامی کار و از کارگران حمایت می‌کند و کارگران نیز با پرداخت حق بیمه خود این نهاد غیردولتی را حمایت می‌کنند.
از سوی دیگر امکانات بخش دولتی هم هیچ وقت پاسخگوی نیازهای مردم نبوده و اگرچه ما در این بخش بیشترین پول را هزینه کرده ایم، اما کمترین بهره را برده ایم.
لذا ادغام بخش درمان تامین اجتماعی با هر بخش دولتی غیرشرعی است. این پول مال دولت نیست که بخواهد با بخش دولتی ادغام شود. این کار از نظر قانونی هم اشکال دارد، چون منابع تامین اجتماعی از بخش دولتی تامین نمی‌شود و ادغام یک بخش عمومی غیردولتی با بخش دولتی ممکن نیست.
اگر روزی این کار خلاف شرع، خلاف اخلاق و غیرقانونی انجام شود باید فاتحه تامین اجتماعی را خواند، اما کارگران به هیچ وجه اجازه این کار را نمی‌دهند. دست کارگران پرتوان، سینه آنها ستبر و قدم‌هایشان مملو از عشق به ایران اسلامی است و آنها در راه پیشبرد اهداف بنیان‌های نظام مقدس جمهوری اسلامی پابرجا هستند و همواره در مقابل دشمنان ایستاده‌اند، پس با روح و روان آنها بازی نکنید.