او در رابطه با اعدام انقلابی عامل کاپیتولاسیون آمریکایی قریب 13 سال به زندان رفت و حتی در زندان، محور مبارزات بود. بلافاصله پس از آزادی به پاریس رفت و نقش محوری یافت. آنچنان که برای ساماندهی راهپیمایی عاشورای 57 به تهران بازگشت. پس از انجام موفقیت آمیز مأموریت ها، مجددا به فرانسه رفت و همراه حضرت امام (ره) با پرواز انقلاب به ایران بازگشت و همیشه محور بود.

امام خمینی (ره)، پس از شهادت عراقی فرموده بود: «من ایشان را حدود 20 سال است که می‌شناسم. حاج مهدی عراقی برای من برادر و فرزند خوب و عزیز من بود. شهادت ایشان برای من بسیار سنگین بود. اما آن‌چه مطلب را آسان می‌کند آن است که در راه خدا بود شهادت او بر همه مسلمین مبارک باشد او می‌بایست شهید می‌شد، برای او مردن در رختخواب کوچک بود» و دستور داد که پیکر آن شهید به قم منتقل شود و در جوار حرم حضرت معصومه (س) به خاک سپرده شود، خود در تشییع او شرکت جست - امری که تا روز آخر عمر پر برکت ایشان بسیار نادر ماند – و شب هنگام نیز 20 دقیقه بر مزار او نشسته و دعا فرمود. سخنانی از این دست در بیان بنیانگذار کبیر انقلاب و نیز تعاریفی که امام خامنه ای از عراقی کرده اند، متوجه کمتر شخصیتی شده است. اما در سالروز شهادت او نه خیابان های تهران شاهد بزرگداشت هایی بود که در حق چهره های غیرمحوری تر مرسوم است و نه صدا و سیما در ساعات پر بیننده خود تجلیلی از چنین شخصیتی به عمل آورد و نه حتی در سررسید های رسمی نامی از او به میان آمده است. این آیا مصداق "به فراموشی سپردن پیشکسوتان جهاد در پیچ و خم زندگی روزمره” نیست که امام هشدار آن را داده بود؟