اما این روزها حدیث دیگری است؛ پس از حواشی بسیار، بالاخره سوال از رئیس جمهور از تریبون رئیس مجلس اعلام وصول شد و پنج محور شامل عدم موفقیت دولت در کنترل قاچاق کالا و ارز، استمرار تحریم‌های بانکی، عدم اقدام شایسته دولت درباره کاهش نرخ بیکاری، رکود اقتصادی شدید چند ساله و افزایش شتابان نرخ ارز خارجی و کاهش شدید ارزش پول ملی اعلام شد.
بستر این سوال این واقعیت است که مردم برای گذران زندگی بسیار تحت فشار هستند. بالا رفتن قیمت دلار، پایین آمدن ارزش پول کشور، بی ثباتی قیمت ها و از طرفی عدم نظارت مناسب باعث شده است قیمت اجناس ضروری کشور بالا برود و سفره های اکثر مردم، بخصوص قشر ضعیف هر روز کوچکتر از روز گذشته شود. از طرفی هم ناگهان قیمت لبینات 33 درصد افزایش قانونی می یابد تا مردم بیشتر نگران شوند که چرا قیمت ها بدون هیچ گونه نظارتی آن هم رسمی سر به فلک بکشد و هیچ صدایی از مجلس یا دولت یا قوه قضائیه در این خصوص شنیده نشود؟
هر چند دیر اما سوال از رئیس جمهور اگر در حد یک هیاهوی رسانه ای باقی نماند و با عقب نشینی برخی نمایندگان به طرق مختلف، از جدیت خارج نشود، می تواند خیلی از ابهامات را روشن کند. 5 محور اعلام شده مستقیم با معیشت مردم در ارتباط است؛ اما سوال این جا است که چرا نمایندگان تهران جایی در لیست سوال از رئیس جمهور ندارند؟ آیا مردم تهران وضع خوبی دارند؟ یا لیست امید اصلا رفت آمدی در میان مردم شهر ندارد تا ببیند مردم چگونه سخت امرار و معاش می کنند؟ یا چون خود را حامی دولت می دانند گمان می کنند نباید سمت سوال برونند؟ اگر چنین باشد مشخص است جناح بازی برای آنها اولویت بیشتری دارد تا حل مشکلات مردم.
لیستی که براساس رانت ، رشوه دادن میلیاردی برای قرار گرفتن در لیست و یا ژن خوب و آقازادگی بسته شود، نمی تواند دغدغه مشکلات مردم را داشته باشد؛ چرا که حالا باید پاسخ منت رانت ها را بدهد یا به گونه ای عمل کند که آن میلیاردها تومان رشوه جبران شود و یا اینکه از تریبون به دست آمده به جای دفاع از حقوق مردم باید به دفاع از فیش حقوقی نجومی بگیران و توجیه حق اوقات فراغت ختم شود. به جای ستاندن حق مردم از بیگانه در صف اول سلفی گرفتن با یک چهره غربی قرار خواهد گرفت و یا هر از چند گاهی هم برای باقی ماندن در فهرست دوره بعد، از رفع حصر نطقی ایراد خواهد کرد تا خاکی از ویترین این دکان تکانده باشند.
تا وقتی اخذ رأی بدون ارائه برنامه و نگاه به سوابق توسط احزاب باشد و جنگ روانی یک باند سیاسی تعیین کننده نتیجه انتخابات شود، مردم تهران باید به جناح بازی عادت کنند و امیدی به لیست های وعده دهنده امید برای حل مشکلات معیشتی خود نداشته باشند.