امام خمینی (ره) که باید او را احیاگر فلسفه غدیر در عصر حاضر دانست، در تفسیر این حدیث با رد برابر دانستن ولایت با مفهوم امامت بیان می‌دارند که «این ولایت عبارت از حکومت است... وقتی حکومت یک حکومت عدل الهی شد و عدالت را جاری کرد و نگذاشت که فرصت طلب‌ها به مقاصد خودشان برسند، یک محیط آرام پیدا می‌شود، در این محیط آرام همه چیز پیدا می‌شود. بنابراین، «ما نُودِی بِشِی ءٍ مِثْلَ ما نُودِیَ بِالوِلایَه» برای اینکه حکومت است.»
عجیب است برخی با بزرگداشت غدیر، سعی بر انحصار اسلام به مناسک فردی می‌نمایند و این جنبه مهم اسلام را منکر می‌گردند. اگرچه نگذاشتند که این حکومت ثمر پیدا کند؛ اما فلسفه غدیر سیاسی بودن اسلام است. امری که از صدر اسلام به ویژه در زمان خلفای اموی و عباسی - علیهم لعنه الله – تلاش بر وارونه نمایی آن گردید و با تبلیغ جدایی دیانت و عرفان از سیاست و حکومت سعی بر غصب ولایت حقه ائمه طاهرین گردید.
با این وصف نباید توصیه به تعظیم غدیر به عنوان بزرگترین عید الهی را در اعمال فردی منحصر دانست. توصیه حضرت رسول اکرم صلی الله علیه و آله و سلم به نقل خطبه غدیر از نسلی به نسل بعد و از پدر به فرزند، توصیه به یک روخوانی نیست؛ توصیه بصیرت افزایی میان ولایتمداران در نسل بعد خود است.
غدیر باید فرصت تجدید پیمان بر این منهاج باشد. فرصتی برای بازخوانی حقوق از دست رفته اهل بیت، تجدید پیمان حقیقی با امام زمان (عجل الله تعالی فرجه الشریف) – با توبه از گناهان به مثابه سنگ‌هایی که فراروی ظهور ایشان قرار داده‌ایم - و یاری نائب عامی که ولایت حقه اهل بیت را خواهان است. بر این اساس بیعت غدیریه باید بروز و ظهور در افعال ما پیدا کند. اگر عصاره حکومت علوی عدالت است؛ باید از منافع خود عبور کرده و عدالتخواهی در افعال سیاسی اجتماعی ما بروز عینی یابد؛ یکی از نمونه‌های بروز عینی این بیعت، عبور از خواست‌های گروهی برای وحدت در انتخابات‌های پیش رو است. تا نهادهای علوی که بازویی ستبر برای ولایت فقیه در اعمال عدالت باشند شکل گیرد و دیگر قوا را نیز بر این صراط رهنمون گردد. غدیر فرصت مغتنمی است برای نیروهای انقلاب تا با عبور از اشتباهات گذشته، برای برداشتن گامی به سوی زمینه سازی ظهور متحد گردند و لبیکی فرا‌تر از شعار در پاسخ خطبه غدیریه را به نمایش بگذارند.