دکتر اسدالله بادامچیان- جریانات روزهای اخیر دانشگاه نکات مثبت و منفی را توأمان داشت. نکات مثبتش این بود که همه دیدگاه‌ها میدان بازی را یافتند و هر کدام حرف‌هایشان را زدند و شیوه‌هایی را هم که به کار بردند با روش خاص خودشان بود و خودشان را در معرض افکار عمومی قرار دادند و بیش از همه در معرض دید دانشجویان گسترده‌ای که ما به حمدالله نزدیک چند میلیون دانشجو داریم.
حضور جناب آقای دکتر روحانی در دانشگاه حضور مثبتی بود و به صراحت گفتند ما در بسیاری از مسائل به بردباری، صبر، تحمل و دقت نیازمندیم و باید از فضای احساسی فاصله بگیریم، زیرا مسائل با عقلانیت و اعتدال حل خواهد شد. ایشان در حقیقت هم بحث را جمع و هم به گروه سوم نگاه مثبت کردند. گروهی که با آرامش نشستند و به مطالب ریاست جمهوری گوش دادند و سئوالاتشان را هم مطرح کردند. ولی عده‌ای سوت و کف زدند و شعارهای سیاسی خاص خود را فریاد می‌زدند. شعار دادند. در حالی که می‌توانستند آرام بنشینند و مطالبشان را بنویسید یا وقت بگیرید و بگویند.
این روش تند و افراطی -به تمام معنا جبهه دوم خردادی- طبیعتاً روش مفیدی نبود و اگر بخواهند این کار‌ها را تکرار کنند، سرنوشتشان مثل همان دولت اصلاحات می‌شود. آقای خاتمی هم بار اول که به دانشگاه آمدند، همین‌ها جمع شدند، با کف و سوت و کارهای آن‌چنانی که در نشریات آن زمان هم منعکس شد. بعد هم در نهایت همین‌ها رسیدند به جایی که در سال ۸۲ علیه آقای خاتمی شعار دادند و به قول خودشان از خاتمی عبور کردند و حتی در مورد آخر به آقای خاتمی اهانت هم کردند. این یک گروه است که در دانشگاه حضور دارند و خود دانشجو‌ها باید توجه کنند و به آن‌ها تذکر بدهند که شما با این روشتان دو مشکل ایجاد کرده‌اید. یکی اینکه دوستان طرف مقابل را واداشتید شعارهای ارزشی مثل «مرگ بر امریکا» بگویند و از سوی دیگر اگر قرار است رئیس جمهور صحبت کند، بهتر است در یک فضای آرام نشان بدهید که به‌طور معتدل و آرام می‌نشینید، صحبت‌هایتان را مطرح می‌کنید و حرف‌هایتان را می‌زنید.
مسئله دیگر این که آقای رئیس جمهور به خاطر این فضا نتوانست حرف‌هایش را بزند، چون اگر من جای آقای رئیس جمهور بودم به گروهی که رفتارهای تند می‌کردند تذکر می‌دادم که این راه بحث کردن نیست و اگر بحث و مطالبی دارید آرام‌تر مطرح کنید، چون دولت من قصد دارد از همه نیرو‌ها استفاده کند و شما با شعارهای تندتان اجازه ندهید یک گروه دیگر خود را در جبهه مقابل شما تصور کند و جبهه‌بندی ایجاد کنید. همگی بیایید و به رئیس جمهور ملت کمک کنید و ببینید با سلیقه‌های خودتان هر کدام چگونه می‌توانید به دولت کمک کنید. بعد هم پرسش و پاسخ آرام، متین و صحبت پیش می‌آمد.
معتقدم محیط باید باز باشد و هر کسی حرفش را بزند و دیگران هم به‌طور منطقی گوش بدهند و اظهارنظر کنند و این کار مخصوصاً در محیط دانشگاه بسیار لازم و ضروری است تا نسل جوان ما بر اساس «فَبَشِّرْ عِبَادِی الَّذِینَ یَسْتَمِعُونَ الْقَوْلَ فَیَتَّبِعُونَ أَحْسَنَهُ»، (۱) سخنان را بشود و بهترین را برگزیند. برخورد احساسی و دور از منطق را برای تداوم میدان باز سیاسی مضر می‌دانم.
اولین آسیب افراطی‌گری این است که به‌جای دور هم نشستن، طرح آزاد اندیشه، بیان، فکر، نظر، مواضع و رسیدن به حق و حقیابی و عمل به حق، نتیجه‌اش درگیری و برخورد می‌شود و هر کس بخواهد چماقی برخورد کند، نتیجه مفیدی نخواهد گرفت.
نسل جوان پیشرو تحوّلات اجتماعى و سیاسى است و باید باشد؛ اما تبدیل شدن دانشگاه به محل جَوَلان گرایشهاى سیاسى مخالف استقلال و پیشرفت کشور، که شعار «ما نمی‌توانیم می‌دهند» واین‌گونه سیاست زده شدن دانشگاه‌ها، چرخه حرکت علمی کشور را کُند می‌کند و این همان نقطه‌ای است که دشمن آن را می‌خواهد.
پی‌نوشت:
(۱) قرآن کریم، سوره زمر، آیات ۱۷ـ۱۸.