بسیاری از افراد از شهرستان‌های اطراف تهران کفن‌پوش به نمازجمعه تهران می‌آمدند تا صفوف این نماز سیاسی عبادی با شکوه‌تر برگزار شود. نماز جمعه مسئله مهمی است که در روایت‌ها هم بر آن تاکید شده است. حضرت رسول(ص) فرمودند: نماز جمعه مطابق با یک حج و نماز عصر بعد از آن برابر با عمره است.
قبل از انقلاب یکی از نقایص موجود عدم برگزاری نماز جمعه بود. در همه کشورهای اسلامی نماز جمعه وجود داشت؛ اما در ایران نماز جمعه رسمی نداشتیم. بزرگان و بسیاری از مومنان از این موضوع ناراحت بودند. بر این اساس برنامه‌ریزی شد تا در مسجد المهدی در خیابان ستارخان به امامت آیت‌الله مروارید برگزار شود؛ اما چندهفته‌ای بیشتر تداوم نداشت و به دست ساواک تعطیل شد.
بعد از پیروزی انقلاب برای این کار تلاش‌های فراوانی صورت گرفت و شهید مطهری برای اقامه این فریضه الهی بسیار فعالیت کرد و امام خمینی(ره)به این موضوع اهمیت لازم را دادند و در تیرماه سال 58 حکمی را صادر کردند و آیت‌الله طالقانی را به‌عنوان امام جمعه تهران منصوب کردند. انتخاب ایشان بسیار زیرکانه بود؛ زیرا آیت‌الله طالقانی فردی مجاهد و انقلابی بود که همه جناح‌ها و گروه‌های مردمی حتی ملی‌گراها هم ایشان را قبول داشتند. این انتخاب امام راحل توانست نمازجمعه را با مشارکت همه گروه‌های مردمی ایجاد کند و همه در نمازجمعه شرکت کنند. اولین هفته‌ای که نمازجمعه در تهران و در محل دانشگاه برگزار شد تمام خیابان‌های اطراف دانشگاه از جمعیت پر شد.
متاسفانه امام‌جمعه‌بودن آیت‌الله طالقانی چند هفته بیشتر طول نکشید و تنها تا میانه شهریور ماه دوام داشت. آخرین نماز جمعه هم به مناسبت سالگرد شهدای 17 شهریور در بهشت زهرا به امامت ایشان برگزار شد.
انتخاب آیت‌الله طالقانی توسط امام خمینی(ره) بر اساس شخصیت آیت‌الله طالقانی صورت گرفت. ایشان فردی شجاع بودند که بارها زندان رفته بودند و دست از مبارزه با رژیم شاه برنداشت و سال‌های زیادی را در زندان سپری کرد. یک‌بار به مدت 7سال در زندان بودند و من پس از آزادی ایشان از زندان ملاقاتی با آیت‌الله طالقانی داشتم که در نگاه اول نتوانستم ایشان را بشناسم؛ زیرا از نظر ظاهری بسیار پیر شده بودند. آیت‌الله طالقانی در مسجد هدایت خیابان جمهوری پیش نماز بودند و همیشه در فعالیت‌های انقلابی مشارکت داشتند و با دعوت از سخنرانان انقلابی برای روشنگری تلاش می‌کردند.
نکته دیگری که در شخصیت آیت‌الله طالقانی بسیار بارز بود، ولایت‌مداری ایشان بود. بسیاری از افرادی که اطراف آیت‌الله طالقانی بودند سعی می‌کردند ایشان را از امام خمینی(ره) جدا کنند و در برابر امام راحل قراردهند؛ اما ایشان با درایت و ولایت‌مداری محض زیر بار این توطئه‌ها نرفت و زمانی که این موضوعات اوج گرفت و سعی کردند ایشان را رقیب امام خمینی(ره) معرفی کنند، آیت‌الله طالقانی به قم مراجعه کردند و از آنجا در سخنانی بیان داشتند که از سال41 من رهبری امام خمینی(ره) را پذیرفته‌ام و به موضوع خاتمه داد.