باید از نخبگان مراقبت شود و نخبه پروری توسط افراد یک جامعه مانند پرورش یک مروارید در دل یک صدف است، لذا نخبه پرور کمتر از نخبه وظیفه ندارد اما اینکه ما منتظر بروز نخبه ای باشیم که او بیاید و کار کند ما تنها میوه آن را بچینیم بدترین رفتار است چرا که ما باید فراهم کننده فرهنگ و زمینه نخبه پروری باشیم.

محیط های اجتماعی، ساختارها و نوع انتظارات در نخبه پروری موثر است. مثلا در محیط‌های کوچک کسی که رشد می‌کند با حسادت خواص روبه رو می‌شود و این در حالیست که ما باید این فرهنگ را پیدا کنیم که کسی جای کس دیگر را تنگ نمی‌کند.

الگوسازی از دیگر ضرورت های نخبه پروری است. متاسفانه در حال حاضر هستند بزرگانی که شان و مقام‌شان در نظر گرفته نمی‌شود و کوچکترین مراسم تجلیلی برای آنها برگزار نمی‌شود، اما به محض آن‌که همین افراد از دنیا بروند هزاران نفر در مراسم ختم آنها حاضر شده و بعدها چندین مراسم تجلیل برای آنها برگزار می‌شود. هستند هنرمندانی که تا زمانی که زنده‌اند حتی پولی برای چاپ کتاب خود ندارند، اما به محض فوت آن ها هزاران نفر در مراسم ختم شان حاضر شده و پول می‌دهند به سخنران مجلس که تنها اسم آنها در مجلس برده شود.

بدترین تجلیل ها را تجلیل پس از مرگ است. بزرگانی از علم، عمل و سیاست بودند که چراغی روشن کرده و رفتند و متاسفانه ما پس از مرگ آنها شروع به تجلیل کردیم. هم اکنون نخبگان زیادی داریم که باید در زمان حیات تجلیل شوند و پس از مرگ درست نیست.