صالح اسکندری- "اقتدار ملی” و "استحکام ساخت درونی قدرت” کلید واژه ای است که این روزها به تکرار توسط رهبر معظم انقلاب انگشت تاکید روی آن گذاشته شده است. در دیدار دیروز ائمه جمعه سراسر کشور با مقام معظم رهبری نیز بار دیگر معظم له به این مقوله اشاره کردند و فرمودند:”اگر اقتدار نباشد و غربی‌ها منفذ و رخنه‌ای پیدا کنند رحم نمی‌کنند،همچنانکه از کشتن میلیون‌ها انسان در جنگ‌های جهانی و کشتار بی‌گناهان در افغانستان،عراق و پاکستان احساس ناراحتی نمی‌کنند.”

بدیهی است این تاکید ناظر به ضرورتهای حال حاضر کشور و منطقه از منظر یک راهبرد کلان نگر است. در این راهبرد، افزایش اقتدار و صیانت از استحکام ساخت درونی قدرت که محصول حرکت رو به جلو نظام در 34 سال گذشته در رویارویی با جبهه غرب سلطه گر است، یکی از راهکارهای اصیل برای مقابله با زیاده خواهی های دشمن عصبانی از بیداری اسلامی محسوب می شود.

در دنیای امروز برخی افزایش اقتدار را به معنای تامین منافع ملی و کاهش آن را برابر با از دست دادن همه یا بخشی از منافع ملی می دانند. منافع ملی به طور مستقیم تحت الشعاع میزان اقتدار ملی کشورهاست و نمی توان به بهانه تامین منافع ملی زمینه های فروکاست اقتدار ملی یک کشور را تدارک دید. کسانی که بین افزایش منافع و کاهش اقتدار ایران در منطقه و جهان رابطه برقرار می کنند و به انحای مختلف و به بهانه تامین منافع ملی به دنبال آنند که مولفه های مربوط به اقتدار ملی در ایران را تضعیف کنند مثل کبکی می مانند که در دنیای پر تلاطم امروز سر خود را در برف کرده اند و منکر واقعیات روابط بین الملل می شوند. به عنوان نمونه یکی از پارامترهای اقتدار ملی در کشور ما تکیه بر عقلانیت و عواطف و احساسات مردم طی 34 سال گذشته در پیشبرد اهداف خود در سیاست خارجی بوده است. ایران پس از انقلاب، اقتدار ملی خود را هیچ گاه مدیون افکار عمومی دنیا نبوده است. این اقتدار که باعث شده برخی امروز از کشور ما تحت عنوان یک "ابرقدرت منطقه ای” یاد کنند محصول بیعت و استقامت ملت بر پیمان الهی شان با خداوند متعال و قالبگیری زندگی فردی و اجتماعی از احکام شریعت مقدس بوده است.

خداوند متعال در آیه 10 سوره فتح می فرماید:”إِنَّ الَّذِینَ یُبَایِعُونَکَ إِنَّمَا یُبَایِعُونَ اللَّهَ یَدُ اللَّهِ فَوْقَ أَیْدِیهِمْ فَمَن نَّکَثَ فَإِنَّمَا یَنکُثُ عَلَی نَفْسِهِ وَمَنْ أَوْفَی بِمَا عَاهَدَ عَلَیْهُ اللَّهَ فَسَیُؤْتِیهِ أَجْرًا عَظِیمًا”

"بی تردید آنان که با تو بیعت می کنند جز این نیست که با خدا بیعت می کنند، دست خدا بالای دست هایشان است; پس هر کس بیعت را بشکند فقط به زیان خودش می شکند و هر کس به آنچه با خدا بر آن عهد بسته است وفا کند، بزودی اجر بزرگی به او خواهد داد.”

اجر ملت ایران در استقامت بر این بیعت الهی طی 35 سال گذشته "یَدُ اللَّهِ فَوْقَ أَیْدِیهِمْ” و اقتدار فزاینده ای است که امروز به عنوان یک میراث گرانبها به دولتمردان یازدهم رسیده است. اینکه برخی مشاوران سیاست خارجی در دوره جدید به بهانه تامین منافع ملی بگویند: "سیاست خارجی را از خیابان ها جمع می کنیم” روی دیگر سکه بی اعتمادی به عواطف، احساسات و بصیرت ملت است که اتفاقا در 34 سال گذشته اصلی ترین بن مایه اقتدار ملی بوده است. بسیج مردمی و فرهنگ حضور مستمر مردم در صحنه های مختلف دفاع از انقلاب یکی از نشانه های عالی گفتمان اصیل انقلاب اسلامی است که همواره حول دال برتر این گفتمان یعنی ولایت فقیه در چرخش بوده و هست. نمایشگاه این قدرت نرم حضور میلیونی مردم و مشارکت گسترده در دفاع از آرمان های انقلاب اسلامی است. در واقع یکی از پدیده های اجتماعی نادری که مختص به انقلاب اسلامی است حضور یکپارچه ملی به انحای مختلف در دفاع از کیان نظام جمهوری اسلامی و سیاست های اصولی آن در داخل و منطقه است.

مردم علی رغم برخی فشارها، هرجا که نظام را در معرض تهدید می بینند با شرکت در انتخابات ها، راهپیمایی ها و... حمایت بی دریغ خود را از نظام اسلامی و سیاست های آن ابراز می دارند.اینکه چرا برخی به دنبال آنند کشور را از این اهرم قدرت محروم کنند نیاز به نیت کاوی دارد اما نمی توان چشم را برواقعیات نیز بست و منتظر ماند تا یکی پس از دیگری مولفه های اقتدار ملی دستخوش آسیب قرار گیرند.

اینکه سیاست ورزی خارجی یک امر حرفه ای است و ظرافت های دیپلماتیک می تواند گره گشا باشد شکی در آن نیست اما این حرفه ای گری فقط در انحصار یک گروه نیست ثانیا کدام منطق

می پذیرد یک دیپلمات خود را از ابزارهای قدرت آفرین محروم کند.متاسفانه شبیه این اتفاق نامیمون در دوران تسلط دوم خردادی ها بر کشور در شرف وقوع بود. در این دوره کوتاه برخی سعی کردند منافع ملی کشور را پیش پای منافع برخی قدرتهای غربی ذبح کنند و نه تنها بر اقتدار ملی کشور نیفزودند بلکه باعث شدند شائبه هایی از کاهش اقتدار و نفوذ ایران در منطقه و جهان مطرح شود.

امروز اقتدار ملی ایران در درجه خوبی قرار دارد اما تا نقطه مطلوب فاصله بسیار است.جبهه قدرتمند ایران اسلامی در منطقه رو به پویایی و شکوفایی است. موج سوم انقلاب اسلامی توفنده تر از گذشته مرزهای جغرافیایی را پشت سر گذاشته و امروز این گفتمان از "کاشغر” چین تا سواحل مدیترانه پهنه نفوذ معنوی و نرم خود را گسترانده است.بیداری اسلامی در منطقه ضمن تقویت جبهه مقاومت و جهاد در منطقه اقتدار فزاینده جبهه ایران را به نمایش گذاشته و ثابت کرده که «ان تنصروا‌الله ینصرکم و یثبت اقدامکم» اگر خدا را یاری کنید او هم شما را یاری می‌کند و قدمهای شما را استوار می‌دارد.

دولت یازدهم این درجه از اقتدار را تحویل گرفته و امکانات زیادی برای افزایش آن در اختیار دارد.امروز نقشه راه افزایش اقتدار ملی عزم و اراده مسئولان، تکیه بر ظرفیت های بومی و به فرمایش رهبری عزیز اهتمام به دو مقوله "اقتصاد” و "علم” است. پیشرفت علمی و اقتصادی جامعه اسلامی سرخط استقلال و اقتدار مسلمین در این فصل از انقلاب اسلامی است و در جهانی که تولید کنندگان علم حرف اول و آخر را می زنند جوامع مسلمان باید برای عقب ماندگی های خود چاره جویی عاجل نمایند. ما اگر در 34 سال گذشته چاره‌ای برای وابستگی های اقتصادی خود اندیشیده بودیم امروز دشمن نمی توانست مثلا از منفذ فروش نفت رخنه کند و با اهرم تحریم ها کشور را تحت فشار قرار دهد. روحیه جهادی که چند سال پیش باعث شد در تولید بنزین به خودکفایی برسیم که کار بسیار بزرگی بود نیاز امروز دولت یازدهم است. آن اقدام پیشگیرانه و مبتکرانه سبب شد با کمترین هزینه ممکن دشمن در تحریم فروش بنزین به ایران خلع سلاح شود. وزیر نفت امروز به جای اینکه به دنبال "بازارهای نامطمئن” برای فروش بیشتر نفت و بازگرداندن ظرفیت 4/5 میلیونی تولید نفت باشد بهتر است اهتمام خود را روی این مهم متمرکز کند که چگونه می توانیم در شرایط اضطرار پیش آمده یک بار برای همیشه خود را از شر وابستگی به خام فروشی نفت رها کنیم. این بازارها در کوتاه مدت منافع ملی ما را به ظاهر تامین می کنند اما در دراز مدت مانند پیچکی هرز به دور درخت اقتدار ملی می پیچند.

در پایان باید گفت اقتدار ملی و استحکام ساخت درونی قدرت به عنوان نوعی رابطه خاص و فارغ از قدرت خشک که با مشروعیت اعمال قدرت همزاد است ان شاءالله در دولت یازدهم مورد صیانت قرار گیرد و با تحکیم مولفه های مختلف آن در عرصه های سیاسی، اقتصادی، علمی و فرهنگی روز به روز به نقطه آرمانی و مطلوب خود نزدیک خواهد شد.