درست روز پس از انتخابات ریاست جمهوری در سال 88 بود که وبلاگی با نام مشایی، تیتر رییس جمهور یازدهم کیست را برگزید تا هنوز نتیجه رقابت قبلی به فرجام نرسیده؛ رقابت جدیدی را آغاز نماید. تمام چهار سال قبل یکی از مباحث جدی محافل سیاسی ارزیابی رقابت انتخابات 92 بود که از یک سو با طرح مدل مدودف – پوتین برای مشایی – احمدی نژاد تخمین حضور وی زده می شد و از سوی دیگر در خصوص ادامه دوگانه هاشمی - احمدی نژاد در یازدهمین دوره رقابت ریاست جمهوری خبرهایی منتشر می شد. برخی با حرارت آن را نفی می کردند و برخی از آن دفاع؛ برخی مشایی را به خاطر این ادعاها مظلوم می دانستد و برخی هاشمی را تنها نجات  بخش. برخی مشایی را پس از نامه رهبری خارج از گود رقابت  و برخی هاشمی را حذف شده از عرصه سیاسی حتی در مجمع تشخیص مصلحت نظام       می دانستند  و ...

سرانجام با ثبت نام نامزدهای انتخابات، گمانه زنی ها به آخر خط رسید و تصویر واقعی تری از بازیگران عرصه انتخابات به تصویر کشیده شد.

در انتخاباتی که بی شباهت به نخستین انتخابات ریاست جمهوری نیست؛ تعداد نامزدهای مشهور حاضر در عرصه به عدد باور نکردنی 40 نفر رسیده است. این در حالی است که برخی از چهره هایی که خود را آماده حضور در انتخابات کرده بودند، از دکتر آل اسحاق و مهندس باهنر و حجت الاسلام پورمحمدی گرفته تا جهانگیری و ... ثبت نام نکردند و حتی یکی از چهره های سیاسی نیز در میانه ثبت نام به دلیل مشاهده کثرت نامزدها منصرف شد.

با این وصف اصلی ترین رخدادهای انتخابات در آخرین دقایق رقم خورد. حضور سه چهره ای که بسیاری معتقد بودند در عرصه حاضر نخواهند شد، در دقایق پایانی  ثبت نام ها شرایط را برای همه
طرف های حاضر تغییر داد.

از یک سو با حضور هاشمی رفسنجانی اصلاح طلبان سخن از اجماع بر سر وی راندند و وعده حضور با یک نامزد حداکثری و ائتلاف همه در حمایت از وی را دادند. از سوی مقابل در کنار ثبت نام چهرهای متعدد از دولت حضور احمدی نژاد در کنار مشایی نشان داد که دولت تمام قد از وی دفاع خواهد کرد. 

برای تحلیل آینده یک بخش عمده همچنان باقی است؛ نظر شورای نگهبان درباره صلاحیت نامزدهای موجود، اینکه آیا این دو چهره که رسانه ها در خصوص رد صلاحیت آنها گمانه زنی های متعدد داشته اند، به مرحله نهایی خواهند رسید یا نه در روزهای آینده مشخص خواهد شد، اما آنچه از همینک هویدا است؛ احتمال بالای وحدت رقبا در کنار کثرت نامزدهای اصولگرایی است که افق روشنی از وحدت آنها فراروی ما نیست.