در حالی که تئاترهای به نمایش در آمده در سالن های مهم و اصلی تئاتر تهران بطور معمول در اختیار نمایش هایی با فضاهای به اصطلاح روشنفکری یا متون خارجی است و از این رو بسیاری از صاحب نظران معتقدند که تئاتر ما باید به سوی متون نمایشی برخوردار از فرهنگ خودی حرکت کند تا بتواند با عموم مردم و نه فقط بعضی تماشاگران حرفه ای تئاتر یا افرادی خاص ارتباط برقرار کند، در چند هفته گذشته بعضی از سالن های اصلی تهران با به صحنه بردن نمایش هایی مذهبی که از حال و هوایی ویژه برخورار بود، توانسنتد دوباره بخشی از مردم را که مدتها بود با این سالن ها قهر کرده بودند، به این سالن ها جذب نموده و قدمی در راه همگانی تر شدن هنر نمایش در پایتخت بر دارند.
اجرای نمایش "شعله در زمهریر" در سالن اصلی تئاتر شهر از جمله نمایش هایی بود که توانست با بهره برداری از یک متن زیبا و کارگردانی و فضا سازی مناسب با تماشاگران خود ارتباط خوبی برقرار کند و نشان دهد که هنر نمایش می تواند پیوندی درخور توجه با مضامین دینی و مذهبی داشته باشد و اینکه عده ای تئاتر را صرفآ ظرفی می دانند که باید در آن نمایش های خارجی سرو شود و متون دست چندم بیگانه در آن صورت اجرا بخود یابند، یک تز قدیمی و منسوخ شده در عالم به اصطلاح روشنفکری است و گرنه تئاتر خوب تئاتری است که ریشه در فرهنگ مردم کشور خود داشته باشد و بتواند تمامی اقشار آن جامعه را مجذوب خویش سازد.
به هر حال همانطور که اشاره شد "شعله در زمهریر" نمایشی است که با بهره برداری خوب تکنیکی از امکانات فنی و هنری مانند نورپردازی، موسیقی، دکور و...توانست مضمونی گیرا را در حوزه مفاهیم دینی در معرض دید مخاطبان قرار دهد و رضایت تماشاگران خود را فراهم سازد.
در کتابچه ی نمایش شعله درزمهریر، این نوشته تماشاگر را آماده ورود به فضای این نمایش می کند:
دعوتم کردی تا با تو در کنار تو و پهلوی تو باشم و مگر می شود پهلوی تو بود، اما نسوخت، اما نشکست...
"زخم مدینه" نیز عنوان نمایشی دیگر می باشد که در همین ایام در مجموعه فرهنگی و هنری انقلاب اسلامی در برج آزادی بر روی صحنه رفته و با استقبال خوبی نیز روبرو شده است.
این نمایش نیز با پرداختن به گوشه هایی از زندگی حضرت صدیقه طاهره (س) تأثیر شگرفی بر مخاطبان گذاشته و همزمانی اجرای آن با ایام سوگواری و شهادت حضرت فاطمه زهرا (س) باعث گردیده که تماشاگران با حسی خاص به تماشای اثر نشسته و بهره لازم را از این کار ببرند.
زخم مدینه نیز خوشبختانه با یک متن خوب، کارگردانی مناسب، دکور و نورپردازی زیبا و بازی خوب بازیگرانش از جمله نمایش های مذهبی است که بخوبی از تمامی امکانات فنی و هنری بهره برده تا به بهترین شکل با مخاطب خویش ارتباط بر قرار نموده و حرف خود را با گیرایی تمام به آنها منتقل نماید.
رضایت تماشاگرانی که از این دو نمایش دیدن نموده بودند، نشان از آن دارد که آثار مذکور در ارتباط گیری با تماشاگران به توفیق قابل توجهی دست یافته اند و امید است سازندگان این دو اثر و سایر نمایش هایی که در پی انتقال مفاهیم با ارزش به مخاطبان خود هستند، با تقویت آثار خود همچنان سیری صعودی را در هنر نمایش و بخصوص بومی کردن آن بردارند.
همچنین امید است که چنین حرکت هایی و اجرای چنین نمایش هایی تنها محدود به ایام مذهبی نگردیده و در طول سال شاهد به صحنه رفتن نمایش هایی در سالن های مهم و اصلی تئاتر شهر باشیم که از حال و هوایی مذهبی و بومی برخوردار باشند. چرا که در این صورت است که چنین آثاری به یک جریان پویا و همیشگی تبدیل شده و خواهند توانست به وضعیت کنونی تئاتر که سر و سامان چندانی ندارد، سرو سامان بخشیده و باعث تلطیف فضای تئاتر کشور گردند.
همچنین جا دارد تا متولیان معاونت هنری وزارت فرهنگ و ارشاد اسلامی و مدیران تئاتری و اداره کل هنرهای نمایشی، تمهیدی بیاندیشند تا این جریان محدود به تهران نشده و در سراسر ایران شاهد گسترش این حرکت و اجرای نمایش هایی با مضامین ارزشی باشیم.
در کتابچه ی مربوط به تئاتر زخم مدینه می خوانیم: در انتهای شهر درد؛ در کوچه پس کوچه های عشق، در زیر نور ماه...تابوتی می گذرد، تنهای تنها و تو را به مشایعت می خواند، تا چهار راه انتظار.
لازم به ذکر است در همین ایام، شاهد به روی صحنه رفتن نمایش های دیگری با مضامین ارزشی در سالن های دیگر بودیم که آن را به فال نیک گرفته و همانطور که قبلأ اشاره شد امیدواریم چنین آثاری محدود به یک دوره زمانی خاص در طول سال نشده و به عنوان یک جریان در سایر ایام نیز ادامه و استمرار یابد.
