صالح اسکندری- رهبر معظم انقلاب در مراسم تنفیذ رئیس جمهور یازدهم تلاش برای استحکام ساخت و اقتدار درونی کشور را درس بزرگ فشارهای اقتصادی دشمنان برشمردند و تأکید کردند: "باید هرچه می توانیم خود را در داخل مقتدر کنیم و دل به بیرون نبندیم چرا که هر کس به بیرون دل ببندد وقتی با فشارها مواجه می شود خلع سلاح خواهد شد."
ساخت درونی قدرت متشکل از اجزا و واحدهای به هم پیوسته ای است که برآیند افزایش توان هر یک از این واحدها می تواند منجر به تقویت مقوله "اقتدار ملی" در یک کشور گردد. اجزای ساخت درونی قدرت هم در حوزه های نرم افزاری و هم در حوزه های سخت افزاری با تکیه بر ظرفیت های بومی و توانمندی های داخلی قابل تعریف هستند. این رویکرد به مقوله اقتدار ملی در برابر نظریات "وابستگی"و "وابستگی متقابل" قرار دارد و اگر چه به ظاهر تابعی از درون گرایی است اما در پی ایجاد موازنه برای تعاملات استراتژیک به منظور گریز از رویکردهایی است که تغلب قهریه را ترجیح می دهند.
در دنیای امروز اگر چه وانمود می شود که اقتدار ملی کشورهای مختلف تابعی از قوه قهریه نیست اما کشو رهای مقتدر به نحو "هوشمندانه ای" با ترکیب قدرت های سخت و نرم به دنبال همان غلبه قهری سنتی هستند که یادآور "کلنیالیسم"سابق و دوران استعمار است. خیلی ساده انگاری است که برخی خوی سلطه طلبی کلوب قدرت در دنیا را در قفای شعارهای شیک و پر زرق و برق جهان وطنی و وابستگی متقابل انکار می کنند و با توسل به چند مثال دم دستی مانند کره جنوبی، امارات متحده عربی، ترکیه و ... به دنبال اثبات این نظریه هستند که اگر می خواهیم به اقتدار ملی برسیم ناگزیریم که دم
" کدخدا" را ببینیم و به سمت وابستگی متقابل برویم. اگر چه این رابطه شبیه ارتباط همزیستی مسالمت کروکودیل ها و پرنده "طیر تمساح" باشد که پرنده با تغذیه از بقایای غذا در لابه‌لای دندانهای کروکودیل به حیات خود ادامه می دهد. این مدل همزیستی اگر چه در الگوی زندگی حیوانی با توجه به اقتضائات اکوسیستمی قابلیت تحقق
می یابد اما در هیچ دوره تاریخی و در هیچ جغرافیای مکانی شایسته زندگی شعوب و اقوام مختلف انسانی نبوده است. ملت ها را نمی توان برای بقا و یا به قول امروزی ها زندگی بهتر وادار کرد که لای دندان های قدرت های بزرگ را پاک کنند و یا از پسمانده غذای آنها ارتزاق کنند با علم به اینکه می دانند اگر شرایط اقتضا کند آنها نیز طعمه قدرت های بزرگ می شوند. این منطق همزیستی حیوانی امروز به وابستگی متقابل در دنیای انسانی ترجمه شده است و از همین روست که برخی می گویند اگر به کدخدای جهانی باج بدهیم و زیر پایش را در منطقه جارو کنیم او نیز مهلتی برای نفس کشیدن ما می دهد.
منتهی فرق اینجاست که حیوان از روی "غریزه" فرصت زندگی به همزیست خود می دهد اما کدخدا از روی "اراده" هر وقت تاریخ مصرف رعیت بی دردسر یا همان کشور معمولی تمام شد جام شوکران را به دستش می دهد. نمونه عینی این اتفاق شبیه همین بلایی است که امروز در ترکیه سر اردوغان آمده و یا در مصر جناب مرسی بدان دچار شده است. هنوز هیچ کس بحران اقتصادی آسیای جنوب شرقی را فراموش نکرده که چطور یک شبه آن هیمنه اقتصادی با یک عطسه کدخدا و خروج سرمایه های صهیونیست ها از هم پاشید.
بحمدالله جمهوری اسلامی ایران نزدیک به یک دهه است که از این مباحثات بی مبنا و بی نتیجه عبور کرده است و تمام مولفه هایی که مربوط به افزایش توان اجزای ساخت درونی قدرت اعم از اهرمهای علمی و تکنولوژیک، اقتصادی، سیاسی، نظامی، امنیتی، فرهنگی، اجتماعی و مذهبی را به کار انداخته و اگر بر اساس خطکش اقتدار ملی "هانس.جی . مورگنتا" نظریه پرداز روابط بین الملل آمریکایی در سطح داخلی، منطقه ای و جهانی قضاوت کنیم در اکثر شاخصها پیشرفت داشته است.
اگر تمام برنامه های پایه ای و اساسی بر مبنای برقراری رابطه سیاسی با غرب ریخته شود به راحتی این دولت در صورت تداوم قریب به یقین سیاست های خصمانه غرب خلع سلاح می شود.