اسدالله عسگراولادی- دامپینگ یک اصطلاح قدیمی در رقابتی ناجوانمردانه است. کسی که

می خواهد در بازار به سلطه برسد، قیمت شکنی می کند که در اصطلاح بین المللی دامپینگ نام دارد، یعنی کالایی که ما و کشورهای دیگر تولید می کنیم، را با قیمت پایین‌تر در بازار بین المللی به فروش
می رساند تا رقیب را از میدان خارج کند.

ضد دامپینگ در بازار هم وقتی است که یک نفر از طریق کالایی سودجویی می کند، جلوی او را با خریدن کالا می گیرند که این یک نوع دامپینگ منفی است.
امکان اینکه جلوی دامپینگ را به لحاظ حقوقی بگیرند وجود دارد، ولی حقیقت این است که قوانین خیلی قابل اجرا نیست و سخت است زیرا اثبات دامپینگ آسان است.

گاهی به دلیل شرایط رکود مجبور هستیم قیمت را کاهش دهیم تا بتوانیم بدهی های خود را پرداخت کنیم. این دامپینگ عنوان می شود.

حتی کالاهای چینی هم دامپینگ می شوند. کالاهای بی‌کیفیت فعلی در بازار ایران، کالاهایی نیست که ما به صورت مستقیم در مبادلاتمان از چین وارد کنیم. ما با چین قرارداد داریم که کالاهایی برایمان بفرستد که با استاندارد و شرایط کشورما برابری داشته باشد. اما چین یک‌سری کالا با کیفیت پایین و قیمت ارزان‌تر تولید می‌کند و به مقصد آفریقا ارسال می‌کند که سوداگران کالا آنها را وارد خلیج فارس می‌کنند و با کمک سوداگران محلی این کالاها را وارد بنادر و گمرکات می‌کنند و با قیمت بسیار پایینی حتی کمتر از هزینه تولید می فروشند و با وجود اینکه می توانیم شکایت کنیم ولی نتیجه نخواهیم گرفت.
حتی خود اروپایی ها نیز در مسئله دامپینگ گیر می افتند و هنگامی که دست شان به جایی نمی رسد خودشان نیز قیمت را می شکنند و دامپینگ می کنند.

گاهی هم بی تدبیری می شود. به عنوان نمونه سال گذشته 100 هزار تن کشمش را وزارت جهاد کشاورزی خرید و بعد از یک سال فاسد شد و نتیجه اش این شد که نتوانستیم کشمش را به موقع صادر کنیم و ترک ها از ما جلوتر افتادند. اسم این کار ضرر زدن به اقتصاد از طریق خواباندن کالا و عدم مصرف آن است.