با این سابقه ذهنی برای دنیا انتظار حداقلی بود که دکتر روحانی بتواند آن را در حالی که رسانه‌های دنیا گوش داده و منعکس می‌کنند به منصه ظهور بگذارد اما متأسفانه آقای رئیس‌جمهور راجع به کوتاهی‌ها و بدعهدی‌های آمریکا نسبت به مسئله برجام، به یک گلایه اکتفا کرد. گلایه چیست؟ رئیس‌جمهور باید در همان جا مسئله شکایت را مطرح می‌کرد و سازمان ملل را به چالش می‌کشید. شاهد این همه جنایت در دنیا هستیم. یکی از اخوانی‌های سوریه در جبهه النصره رسماً به کمک‌های مستقیم آمریکا اعتراف کرده و درخواست کمک مجدد و تقویت بیشتر از جانب آنها را کرده است. اگر ما یک قدم عقب بنشینیم، دشمن ده قدم جلو می‌آید لذا باید موضع آقای روحانی یک موضع انقلابی می‌بود که در داخل کشور حداقل آنهایی که ارزشی ولو با گرایشات خاص هستند اما روی انقلاب تعصب دارند، در این سال آخر به ایشان امیداوار می‌شدند. از همه مهم‌تر این بود که ایشان موضع محتاطانه گرفت و به دلیلی نتوانست به مباحثی که در حل و فصل گره‌های مهمی که اصل آن مشکل آمریکا و عربستان سعودی هستند، ورود پیدا کند. سکوت ایشان یک مقدار جای سؤال و بحث دارد.

شاید هنوز به انتظار گوشه چشمی نشسته‌اند تا بلکه کمک و مساعدتی شود که برای آینده از آن بهره بیشتری بگیرند. در این روزها در تحلیل‌های شبکه‌های اجتماعی و موضوعاتی که در کف جامعه مطرح است بحث انتخابات آینده است. وقتی کسی دستش خالی است در گفتارش تناقض بسیار مشهود است. ایشان در ابتدای توافقات برجام با قاطعیت در همه شبکه‌های دنیا اعلام کرد که در اولین روز قبول برجام تمام تحریم‌ها برداشته شده و فشارها برطرف می‌شود، اما هیچ اقدامی از سوی طرف‌های مقابل صورت نگرفته است. این موضع محتاطانه ایشان جای تأمل دارد و انتظار از یک فرد انقلابی که قبل از انقلاب هم فعالیت داشت چیز دیگری است. بنده در خاطرم هست زمانی که ایشان تازه رئیس‌جمهور شدند، مرحوم عسگراولادی با ایشان دیدار داشته و تبریک گفتند، آقای روحانی گفتند که ما از یک خانواده هستیم و من اصلاً به دلیل سخنرانی‌ام برای یاد شهدای مؤتلفه توسط رژیم ستمشاهی به زندان افتادم. بر این اساس هم انتظار بود که این روحیه انقلابی در ایشان باشد.

ضمن اینکه سخنرانی ایشان را در روز سوم در سازمان ملل دیدیم که در سالن جمعیتی نبود. اینها قابل تأمل و تحلیل است. در عین حال گفته می‌شود که هواپیمای آقای روحانی در یک مکان نظامی به زمین نشسته است. بالاخره توقع و انتظار ملت عزیز ایران این بود که به محض اینکه ایشان به ایران برگشتند، گزارش کاملی از دستاورد این سفر بیان کنند و خدمت مقام معظم رهبری و مردم گزارش دهند. به دلیل اینکه این سفر اثر مطلوبی نداشت بازتابی هم از آن دیده نشد.