اما در فضای فعلی و با توجه به رابطه سرد میان ایران و عربستان به نظر می رسد چند مساله مهم است که باید حل شود؛ برخی از این مسایل مبانی اعتقادی و دیگری مبانی سلیقه ای و روشی است. مبانی اعتقادی در بحث تفکرات مذهبی است. ایران نمونه ای از اسلام انقلابی و به نوعی میراث اعتقادی شیعه محورانه دارد، اما در مقابل عربستان با توجه به نوع نگاه اهل سنت در فضای تفکرات اهل وهابیت، در مباحث اعتقادی عربستان با ایران اختلاف دارد.
روش یا مشی دیپلماتیک ما در منطقه با مشی و دیپلماسی عربستان دچار تناقض است، چرا که ایران یک مشی مستقلانه مبتنی بر اندیشه های اعتقادی دارد و علاقه مند است در منطقه از سلطه پذیری یا سلطه پروری جلوگیری کند اما مشی عربستان یک سیاست میانه روانه و هواخواهانه آمریکا با حذف منافع خودش است. همه این مسایل نکاتی است که شاید در منشور دیپلماسی ایران با عربستان بسیار مبنایی است که برخی از این مسایل باید حل شود و برخی دیگر می تواند به عنوان بن مایه در روابط میان این دو کشور باشد.
اما ایران در مقاطعی در برقراری رابطه با عربستان تجربه های موفقی داشته و عربستان را به عنوان یک فرصت دیده است که می بایست از آن برای افزایش بازیگری خود استفاده کرد. ایران این قابلیت را دارد که با عربستان به عنوان یک بازیگر موثر تبادل نظر داشته باشد و اصطلاحاً عربستان را کنترل کند و از سبد عربستان امتیازاتی به نفع جهان اسلام و کشورهای عربی در تحولات منطقه خرج کند.
ایران اگر بخواهد فضا را عوض کند، باید ارتباط با مراکز مهم و افرادی را که قدرت می‌گیرند، شروع کرده و در فرصت جدید حضوری مهم و پر قدرت داشته باشد. خاصه آنکه در عربستان روابط شخصی است و می‌تواند رابطه متفاوت با پادشاه جدید شکل گیرد