سید مصطفى میرسلیم- هدف اصلى آموزش رشد آگاهى هاى مورد نیاز براى زندگى فردى و اجتماعى دربرگیرنده کرامت انسانى است. فرد آموزش دیده باید قابلیت هاى لازم را براى تفکر و تعقل متناسب با نیازهاى زمانه بدست آورد.
آنچه در نزدیک به چهار دهه گذشته در کشور ما انجام گرفته است حکایت از توسعه کمّى بسیار گسترده و بى نظیر مى کند که آمار آن را در بودجه آموزش و پرورش و آموزش عالى و تعداد فارغ التحصیلان آموزش عالى و تعداد دانشگاههاى تأسیس شده در شهرهاى بزرگ و کوچک کشور و تعداد مقالات علمى چاپ شده در مجلات معتبر بین المللى... مى توان سراغ گرفت. الحمدلله. اما از نظر کیفى :
این رشد متوازن نبوده و اغلب دانش آموختگان متوسطه به مهارت لازم براى اشتغال دست نمى یابند و فکر مى کنند راه نجات آنها در آموزش عالى است. حال آن که در سطح متوسطه آموزش هاى فنى و حرفه اى باید رواج یابد و تقویت شود. پیشرفت کشور با سطح کنونى آموزشهاى فنى و حرفه اى میسر نمى شود. تقریباً در اغلب فعالیتها شاهد اجراى ضعیف و فاقد کیفیتیم که بیشتر سرمایه ملى را برباد مى دهد.
تناسب لازم با نیازهاى زمانه ضعیف است و دانش آموختگان متوسطه فاقد آگاهى لازم براى اداره امور شخصى خود و نظافت و بهداشتند؛ آنها اکثرا نمى دانند چگونه باید در خانه با نزدیکان خود و در جامعه با دیگران رفتار کنند و تقریبا بى توجه به مسائل محیط زیستند. آگاهى آنها از رسانه ها ضعیف است و نمى دانند چگونه از دام فضاى مجازى خود را مصون نگهدارند و در عین حال از قابلیتهاى رایانه اى به نفع خود و جامعه استفاده کنند.
نوعى بیگانگى بین آموخته هاى آنها و اعتقاداتشان وجود دارد و ایمان به خدا و پیامبر و اهل بیت او و احکام قرآن براى آنها جنبه عاطفى دارد تا شیوه زندگى لذا فقط در ایام خاص نظیر ماه مبارک رمضان و ماههاى محرم و صفر به نقطه اوج عاطفى مى رسد و سپس عملا فروکش مى کند و از اثر مانگار و بالنده تهى مى شود.
وضع اکثر آموزگاران ما به لحاظ معیشتى رضایت بخش نیست و بسیارى از آنها ناگزیرند شغل دومى براى گذران امور زندگى خود داشته باشند. آنها با مشکلات متعددى که خود دارند چگونه مى توانند به رشد نوجوانان و جوانان کشور کمک کنند و آنها را از مهلکه عقده ها و خودکم بینى برهانند؟
در آموزش عالى مدرک گرایى اصالت یافته و تخصص جز در چند دانشگاه انگشت شمار در میان بیش از دوهزار مرکز آموزش عالى ، جایگاهى ندارد. این بلیه اى است که کشور گرفتار آن شده و هرچه زودتر باید اصلاح شود والا آموزش عالى کشور را به افتضاح مى کشاند.
متخصصان ما هم اغلب پایان نامه خود را در زمینه هایى تدوین مى کنند که چاره گشاى مسایل مختلف کشور در امور اجتماعى و فرهنگى و اقتصادى و سیاسى نیست و مقالات علمى آنها نیز بیشتر به درد دیگران مى خورد والا از این چند میلیون فارغ التحصیل دانشکاهى باید به معجزه در پیشرفت کشور مى رسیدیم.